Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 79: Ακοίμητο Πάθος

Λένε τον παράνομο έρωτα πρόστυχο. Ψέματα! Ο νόμιμος έρωτας είναι ο πρόστυχος, γιατί έχασε αυτό το μυστηριακό, το αμαρτωλό, το μαρτύριο που σε ξεσκίζει.
- Άγγελος Τερζάκης

----------

Έμεινα παγωμένη, με την πλάτη στραμμένη προς την πόρτα και έκλεισα τα μάτια, γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με οξυγόνο. Παρά την ταραχή που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, αισθανόμουν ήρεμη, σαν απάνεμη θάλασσα μια ηλιόλουστη μέρα. Ίσως γιατί μου φαινόταν ευκολότερο να πω στον Φρανκ σε αντίθεση με τον Ντίλαν και θα προτιμούσα να βρισκόταν εκείνος στη θέση του πρώην Λοχαγού, από πολλές απόψεις. Η ζωή όμως πάντα μας φέρνει αντιμέτωπους με τις επιλογές μας ειδικά αν επρόκειτο για παραπτώματα σαν τα δικά μου. Έκανα συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, κατέληγα στην αγκαλιά του Φρανκ, ποθώντας την παράνομη ηδονή. Μπορεί η παρανομία της να την καθιστούσε τόσο γλυκιά.
Μόνο όταν ένιωσα το ζεστό χέρι της Εύας στον ώμο μου σάλεψα ξανά.

«Θα σας αφήσω μόνους σας. Νομίζω πως επιβάλετε.» Είπε κοιτώντας με έγνοια κι εγώ της χαμογέλασα αδύναμα ευχαριστώντας την με το βλέμμα. Συνέχισα να έχω την πλάτη μου γυρισμένη μέχρι που άκουσα την πόρτα να κλείνει. Αργά γύρισα και κοίταξα επιφυλακτικά τον Φρανκ. Με κοιτούσε δίχως κάποια έκφραση με το μοναδικό σημάδι προβληματισμού του μια ρυτίδα που είχε χαραχτεί ανάμεσα από τα φρύδια του.
Ακούμπησα την μέση μου στο τραπέζι σε απόσταση από εκείνον και χαμήλωσα το βλέμμα τους καρπούς μου. Εκείνος προχώρησε αργά προς το τραπέζι και κάθισε στη θέση που χρησιμοποιούσα εγώ πριν.
Το δωμάτιο βυθίστηκε στη σιωπή, με τον Φρανκ να προσπαθεί να χωνέψει την αποκάλυψη που μόλις άκουσε κι εμένα να βρίσκομαι σε αμηχανία από το τι να πω μέχρι το που να κοιτάξω. Το μόνο που έκανα ήταν να χτυπώ ρυθμικά τον δείκτη μου στο κόκκαλο του καρπού μου σκεφτόμενη πως να ξεκινήσω.

«Σκόπευες να μου το πεις;» Σχεδόν ταράχτηκα μόλις ο Φρανκ έσπασε την σιωπή στην οποία είχα βολευτεί πλήρως. Γύρισα και τον κοίταξα ευθεία στα μάτια, νιώθοντας ακόμη άβολα, ιδιαίτερα με τον τρόπο που με κοιτούσε. Μια υποψία αμφιβολίας όμως κρυβόταν πίσω από το άγριο βλέμμα του που με κάρφωνε.

«Φρανκ-» Πήγα να πω όμως αμέσως σταμάτησα. Δεν ήξερα καν γιατί είχα ανοίξει το στόμα μου, μιας και ακόμη δεν είχα βάλει τις σκέψεις σε μια σειρά στο μυαλό μου. Φαίνονταν τόσο απλά όσα είχα να του πω στο μυαλό μου, όμως κόμπιαζα να ντύσω τις σκέψεις μου με ζωντανές λέξεις.