Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 35: Du bist mein Ein und Alles.

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
- Κώστας Καρυωτάκης

----------

Όλα έγιναν πολύ αργά. Μόλις φτάσαμε έξω από την οικεία του βγήκαμε από το όχημα και τον ακολούθησα στο εσωτερικό του σπιτιού. Τα βήματα μου ήταν κάπως ασταθή αλλά και σίγουρα γι' αυτό που πήγαινα να κάνω. Με το που μπήκαμε μέσα στην κρεβατοκάμαρα, εκείνος πέταξε σε μια καρέκλα το λερωμένο σακάκι του και με ατένισε προβληματισμένος.

«Είσαι μέσα στα αίματα.» Είπε με ανησυχία και μάλλον κατευθύνθηκε προς το μπάνιο για να φέρει μια πετσέτα. Εγώ κάθισα στο κρεβάτι δίχως να με βαστούν τα πόδια μου και κοίταξα για μια ακόμη φορά τα βουτηγμένα στο αίμα χέρια μου. Αυτά τα χέρια ποτέ δεν είχαν πάρει ζωή, ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν. Μόνο έσωζαν και θεράπευαν. Ο πόλεμος όμως... Αυτό το τέρας με έκανε να βγάλω τον χειρότερο μου εαυτό, με ώθησε στα άκρα και για πρώτη φορά, χρησιμοποίησα μαχαίρι ενάντια σε κάποιον άνθρωπο. Απόρησα πώς οι ναζί το έκαναν να φαίνεται τόσο εύκολο.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος από τις μπότες του Φρανκ. Κάθισε δίπλα μου και πήρε τα χέρια μου στα δικά του. Εγώ αφέθηκα σε κάθε κίνηση που έκανε χωρίς να τον κοιτώ.

«Λερώθηκε και το φόρεμα που μου έφερες.» Είπα για να σπάσω την εκωφαντική σιωπή μεταξύ μας κι εκείνος χαμογέλασε ελαφρώς.

«Καλύτερα. Δεν σου πάνε τα μαύρα.» Αποκρίθηκε και έκανε ακόμα και εμένα να χαμογελάσω. Με τράβηξε κοντά του ώστε να καθαρίσει και το αίμα που υπήρχε στο μάγουλο μου, στον λαιμό και στο στήθος μου. «Ίσως... Ίσως θα έπρεπε να βγάλεις το ρούχο.» Είπε αργά και τράβηξε την βρεγμένη πετσέτα από πάνω μου. Εγώ το πήρα ως εντολή και σηκώθηκα ώστε να απαλλαχτώ από αυτό. Απότομα, ο Λοχαγός σηκώθηκε όρθιος κι εγώ γύρισα να τον κοιτάξω ξαφνιασμένη από την αλλαγή στη διάθεσή του. «Αλλά όχι μπροστά μου.» Είπε και έκανε να φύγει, γυρνώντας μου την πλάτη, εγώ όμως τον έπιασα από το χέρι πριν προλάβει να φτάσει στη πόρτα. Τον άφησα και τράβηξα τα μανίκια του φορέματος μου με αποτέλεσμα αυτό να πέσει στο πάτωμα, αφήνοντας με μόνο με το εσώρουχο. Στάθηκα μπροστά του, καθαρή πια από αίμα αλλά ακόμα με τη λαχτάρα ενός αγγίγματος. Ο Φρανκ προσέχοντας την γύμνια μου, άφησε μια κόφτη ανάσα, δίχως να μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Τότε λες και κάποια δύναμη τον είχε αναγκάσει, τράβηξε το βλέμμα του και κοίταξε πάνω από εμένα.