Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 37: Τελειωμένες Υποθέσεις

Καπνίσαμε –θυμήσου– ατέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ένα βράδυ
–ξεχνώ πάνω σε τι– κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο
μα τόσο ενδιαφέρον.

Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι
εκεί θα 'ρθεις και θα με ζητήσεις
Δε μπορεί, Θέ μου, να φύγει κανείς μοναχός του.
- Μανόλης Αναγνωστάκης

----------

Το επόμενο πρωί ξύπνησα εξαιτίας ενός γνώριμου συναισθήματος από την κοιλιά μου χαμηλά. Με απορία σήκωσα το κεφάλι μου και χαμογέλασα στην εικόνα.
Έπλεξα τα δάχτυλα μου στα ανοιχτά καστανά μαλλιά του Φρανκ και άφησα έναν βαθύ αναστεναγμό, ξεχνώντας πλήρως πώς δεν βρισκόμασταν στο σπίτι του. Είχε τυλίξει τα χέρια του γύρω από την κοιλιά μου κρατώντας με σταθερή στο στρώμα κι εγώ έσφιξα τα σεντόνια στα χέρια μου για να εμποδίσω τα βογκητά μου.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα, όμως αυτό δεν εμπόδισε τον Φρανκ να συνεχίσει ότι έκανε και δεν ήθελα κι όλας να σταματήσει. Ακόμα ένα χτύπημα. Ο Φρανκ γρύλισε αλλά το αγνόησε.

«Frank! Wach auf!»(1) Φώναξε ο Γουόλτερ από την άλλη μεριά τη πόρτας και ο Λοχαγός σήκωσε νευριασμένος το κεφάλι του ανάμεσα από τα πόδια μου για μια στιγμή.

«Geht loss!»(2) Αναφώνησε με βραχνή φωνή ο Φρανκ.

«Ίσως θα έπρεπε να ανοίξεις.» Ψιθύρισα ξέπνοη με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

«Σιωπή ομορφιά μου.» Είπε απότομα και συνέχισε την προηγούμενη ευχάριστη ασχολία του. Όμως φυσικά ο Γουόλτερ δεν το έβαλε κάτω και χτύπησε ξανά, πιο επίμονα.

«Verdammt!»(3) Έβρισε σιγανά και δίχως να σκεπαστεί σηκώθηκε από πάνω μου για να ανοίξει, ενώ εγώ βιαστικά τύλιξα το το σεντόνι γύρω μου για να καλύψω τη γύμνια μου. Ο Φρανκ άνοιξε την πόρτα και φάνηκε ο Γουόλτερ φορώντας τη στολή του. Το βλέμμα του έπεσε πρώτα σε εμένα και μετά στον φίλο του, ο οποίος στεκόταν ολόγυμνος μπροστά του ακουμπώντας χαλαρός το ένα χέρι στην πόρτα.

«Μάζεψε τα παπάρια σου.» Είπε ο Γουόλτερ με ένα πονηρό χαμόγελο και εγώ γέλασα χαμηλώνοντας το βλέμμα.

«Μήπως ζηλεύεις γιατί δεν είσαι τόσο προικισμένος;» Ρώτησε ο Λοχαγός παιχνιδιάρικα και ο Γουόλτερ γέλασε.

«Ντροπή μπροστά στην φρόιλαιν Αθηνά.» Είπε και το βλέμμα του έπεσε ξανά επάνω μου. «Καλημέρα φρόιλαιν.»

«Καλημέρα Λοχαγέ.» Είπα κοιτώντας τον στα μάτια. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως χθες βράδυ σίγουρα θα μας είχε ακούσει και αμέσως χαμήλωσα το κεφάλι ντροπιασμένη. Ο Φρανκ με τον Γουόλτερ αντάλλαξαν κάποιες κουβέντες στα γερμανικά, αφού ο Λοχαγός φόρεσε το παντελόνι του. Ύστερα έφυγε και ο ψηλός άντρας έκλεισε την πόρτα και με πλησίασε. Εγώ άφησα το σεντόνι να πέσει από πάνω μου καθώς τεντώθηκα και έπεσα ξανά πίσω στο μαξιλάρι.