Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 24: Όνειρο ήταν

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου κι αντί να κοιτώ πληγωμένα γαλανά, ατένισα το σκοτεινό ταβάνι του δωματίου μου. Από το κλειστό παράθυρό μου πρόσεξα πως ακόμη ήταν νύχτα απ' έξω. Δεν θυμόμουν καν πόση ώρα κοιμόμουν, παρά μόνο πως περίμενα τον Ντίλαν.

«Καρδιά μου; Είσαι καλά;» Ακούστηκε η απαλή φωνή του Ντίλαν δίπλα μου και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Προφανώς με είχε πάρει ο ύπνος κι εκείνος αθόρυβα είχε σκαρφαλώσει όπως πάντα από το παράθυρο μου κι είχε ξαπλώσει δίπλα μου χωρίς να με ξυπνήσει. Γύρισα και τον κοίταξα. Είχε βγάλει το πουκάμισο του και τα πυκνά μαλλιά του ήταν αναστατωμένα από την επαφή τους με το μαξιλάρι.

«Ντίλαν νομίζω σκότωσα τον αδερφό σου.» Είπα λες και εκφωνούσα μια ανόητη είδηση, με τη φωνή μου να τρέμει ακόμη από το όνειρο που είδα κι εκείνος άφησε ένα πνιχτό γέλιο. Μα πράγματι το όνειρο φάνταζε τόσο αληθινό. Ο εφιάλτης μου ξεκινούσε σαν μια απλή καθημερινή μέρα στο νοσοκομείο, μέχρι που ανακάλυψα από μια αδιαθεσία πως ήμουν έγκυος. Τότε γεμάτη χαρά και με την Εύα να με προτρέπει να πάω να μιλήσω στον Ντίλαν, πήγα στο γραφείο του μα αντί για εκείνον είχα βρει τον Φρανκ, ο οποίος φερόταν χυδαία και μάλιστα παραλίγο να με βιάσει, μέχρι που ο Ντίλαν μπήκε στο δωμάτιο. Κι εγώ... Είχα τραβήξει πιστόλι και το έστρεψα εναντίον του, πατώντας τη σκανδάλη και σκοτώνοντας τον Φρανκ.

«Σιγά μην άφηνα να πάρεις εσύ το κρίμα του αδερφού μου, θα το έκανα εγώ και μάλιστα με μεγάλη ευχαρίστηση.» Απάντησε ειρωνικά κι εγώ άρχισα εκείνη την ώρα να ηρεμώ. Τόσο παράξενο όνειρο.
Βλέποντας με αναστατωμένη το χέρι του μπλέχτηκε στα μαλλιά μου χαϊδεύοντας τα.

«Είδες εφιάλτη μάτια μου;» Ρώτησε κι εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι κι αμέσως χώθηκα στην αγκαλιά του ιδιαίτερα χαρούμενη που βρισκόταν δίπλα μου αυτή τη στιγμή. «Τι ρωτάω, για να είδες τον αδερφό μου, μάλλον εφιάλτη θα έβλεπες.» Αστειεύτηκε κάνοντας με να γελάσω.

«Πάψε βρε!» Τον μάλωσα γελώντας κι εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αθώα. Ίσως έφταιγε το περιστατικό που είχε συμβεί τις προάλλες στο γραφείο του Ντίλαν, η συμπεριφορά του Φρανκ με είχε επηρεάσει αρνητικά αν και δεν τον είχα δει ξανά από τότε.

«Έλα εδώ.» Είπε και με τράβηξε ξανά κοντά του, δίνοντας μου ένα τρυφερό φιλί μιας και δεν ήμουν ξύπνια όταν ήρθε για να ανταλλάξουμε πολλά περισσότερα. Αμέσως ένιωσα έναν έντονο πόνο στη μήτρα μου και μόλις θυμήθηκα το όνειρο αποτραβήχτηκα απότομα από το φιλί, έντρομη σχεδόν.