Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 26: Το γράμμα

Οι νύχτες περνούσαν τόσο ευχάριστα στην αγκαλιά του νέου μου συζύγου και μερικές φορές ακόμα και εγώ η ίδια δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχα παντρευτεί. Δυστυχώς οι μέρες όμως ήταν μαύρες αν και είχαμε μπει για τα καλά στο καλοκαίρι και αυτό γιατί κόσμος ήταν δυστυχισμένος και μαθαίναμε πως γίνονταν ανήκουστα πράγματα. Όλο και περισσότεροι γίνονταν μέλη είτε της ΕΑΜ είτε της ΕΠΟΝ ή άλλων οργανώσεων που είχαν δημιουργηθεί για τον ίδιο σκοπό και αυτό ήταν ίσως το μόνο θετικό που συνέβαινε.

Ο χρόνος μου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος κάθε μέρα, καθώς πήγαινα στο νοσοκομείο, ύστερα στον μικρό υπόγειο χώρο του σπιτιού του Μάνου όπου συζητούσαμε για τα επόμενα σχέδια της ομάδας μας και μερικές φορές είχα κρυφά ραντεβού με τον Ντίλαν στον Εθνικό Κήπο όπως συνηθίζαμε πάντα και φυσικά συναντιόμασταν κάθε βράδυ στο δωμάτιο μου και χανόμασταν ο ένας στον άλλο συζητώντας ή κάνοντας έρωτα.

Επίσης ο αγαπημένος μου είχε αποκτήσει μια νέα συνήθεια. Σχεδόν κάθε πρωί, στο μαξιλάρι μου με περίμενε και από ένα ποίημα, δικό του ή κάποιου γνωστού ποιητή και έτσι οι μέρες μου ξεκινούσαν ευχάριστα. Το σημερινό πρωινό, ξύπνησα από τις έντονες ψιχάλες που χτυπούσαν το παράθυρο μου. Ένα κακό προαίσθημα με πλημμύρισε με το που άνοιξα τα μάτια μου. Πάντα όταν έβρεχε το καλοκαίρι κάτι κακό συνέβαινε ή τουλάχιστον έτσι το είχα συνδέσει εγώ. Ήλπιζα τουλάχιστον ο Ντίλαν να ήταν προσεχτικός στην κατάβαση του από το παράθυρο μου με την βροχή. Άλλαξα πλευρό ώστε να πάρω στα χέρια μου την αφιέρωση του αγαπημένου μου με το σημερινό ποίημα. Όμως αντί γι' αυτό με περίμενε ένας φάκελος και το βιβλίο του Ερωτόκριτου στο διπλανό μαξιλάρι. Με απορία, πήρα πρώτα το γράμμα και με χέρια που έτρεμαν το άνοιξα. Μέσα υπήρχαν δύο τσαλακωμένες σελίδες με απρόσεκτα γράμματα και μερικές μουτζούρες. Παρατήρησα πως σε κάποια σημεία το χαρτί ήταν μουσκεμένο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω την καρδιά μου που χτυπούσε σαν τρελή και άρχισα να διαβάζω.

Φως μου,

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα φανταστεί πώς θα μπορούσα να αγαπήσω τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Κι όμως, ένα ατυχές πρωινό, γνώρισα μια νεαρή μελαχρινή νοσοκόμα, τόσο όμορφη όσο ο ήλιος. Και από εκεί και ύστερα ευχόμουν να λαβώνομαι όλο και πιο συχνά ώστε να είμαι ασθενής σου, μόνο για να σε βλέπω.

Τα δύο σου ματιά, μαύρα και μεγάλα, σαν δύο κεχριμπάρια, τόσο έξυπνα, γεμάτα πάθος για ζωή, το λαμπερό σου χαμόγελο που λάτρευα να φιλάω και το θηλυκό κορμί σου που χάιδευα τα βράδια και χάζευα όταν ντυνόσουν στον καθρέφτη... Καρδιά μου, είσαι μια νεράιδα που μου άλλαξε τη ζωή.