Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 27: Για την Ελλάδα για την Λευτεριά

Γιατί είναι απαραίτητο να σκοτώσουμε και να μας σκοτώσουν; Ποιόνε να ρωτήσω. 
Συλλογιέμαι: που να βρίσκεται η μήτρα του κακού; Και γιατί αυτό είναι πιο δυνατό, τόσο πιο δυνατό; [...] Ίσως, λέω, το κακό να είναι αλλού. Σε τούτο: Η Όχτρα είναι οργανωμένη, πειθαρχημένη, πάνοπλη. Η Αγάπη είναι ανοργάνωτη, ξεθυμαίνει σε αισθηματισμούς, σε θρησκευτικούς εξορκισμούς.
- Στρατής Μυριβήλης

---------

Η σύσκεψη ξεκίνησε και όλοι σκέφτονταν ιδέες για το πως να συνεχίσουμε τις αντιστασιακές πράξεις μας αλλά καμία δεν ήταν τόσο δελεαστική ή παρουσίαζε κενά στην πορεία.

«Εφόσον ο ανεφοδιασμός των όπλων στους δικούς μας γίνεται συνεχώς, πρέπει να κόψουμε την δική τους πηγή. Ξέρουμε όλοι πως το οπλοστάσιο των Γερμανών βρίσκεται στα Εξάρχεια.» Μίλησε ο Μάνος καπνίζοντας αργά το τσιγάρο του, σκεφτικός. «Να θυμίσω πως έχουμε εκρηκτικά. Καμιά ιδέα πως θα τα αξιωποιήσουμε;» Ολοκλήρωσε ο μελαχρινός άντρας και χάιδεψε το μούσι του με το χέρι του με μια απελπισία στο βλέμμα.
Εγώ όλη την ώρα έμενα σιωπηλή, προσπαθώντας να τελειοποιήσω το αρχικό μου σχέδιο με τα δεδομένα που είχα αποκτήσει.

«Αθηνά, τι σκέφτεσαι; Δεν μίλησες καθόλου.» Μου απηύθυνε τον λόγο ο Μάνος και εγώ σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το καστανό δικό του. Ένιωσα πως όλοι κοιτούσαν εμένα πλέον, ψάχνοντας μια δίοδο. Απομάκρυνα την πλάτη μου από την καρέκλα και στερέωσα τους αγκώνες μου στο ξύλινο τραπέζι, το φορτωμένο με προκηρύξεις που θα σκορπούσαμε απόψε.

«Έχω μια σημαντική πληροφορία.» Είπα και το βλέμμα μου πέρασε απ' όλων τα πρόσωπα. Ξαφνικά όλοι σαν να ξύπνησαν, πήραν την ίδια στάση με εμένα περιμένοντας την επόμενη μου λέξη. Χαμογέλασα αυτάρεσκα και κοίταξα τον Μάνο. «Απόψε και για κάποια βραδιά ακόμη αν άκουσα καλά, θα βρίσκεται ένας Λοχαγός στο οπλοστάσιο. Την έμαθα αυτή την πληροφορία στο νοσοκομείο.» Ανέφερα το γεγονός που μου είχε πει ο Φρανκ το πρωί στο σπίτι μου. Θα έπαιρνα εκδίκηση για αυτό που έκανε σε εμένα και τον Ντίλαν.

«Κάτι έχεις στο μυαλό σου εσύ. Κρεμόμαστε από τα χείλη σου.» Μίλησε από δίπλα μου ο αδερφός μου και εγώ συνέχισα.

«Εγώ, η Γιάννα και μερικές Αρσακειάδες θα αναλάβουμε τους στρατιώτες και τον Λοχαγό, ξέρεις ποιος είναι Χάρη αυτός.» Είπα κοιτώντας με την άκρη του ματιού μου τον αδερφό μου. Η έκφραση του σκλήρυνε όμως δεν με διέκοψε. «Όσο εμείς θα τους απασχολούμε, εσείς θα τοποθετήσετε τα εκρηκτικά. Θα μετρήσετε και εσείς και εμείς μέχρι το δέκα, εσείς θα βάλετε φωτιά και τα κορίτσια θα εξαφανιστούμε και αυτοί άναυδοι θα μας ψάχνουν. Οπότε, θα πεθάνουν και οι στρατιώτες και ο Λοχαγός. Και κανείς δεν είδε τίποτα.» Ολοκλήρωσα το έξυπνο σχέδιο μου και πήρα μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου. Πρόσεξα τις αντιδράσεις όλων, έναν προς έναν. Μερικοί σκέφτονταν την πρόταση μου και άλλοι ήδη χαμογελούσαν με αυτοπεποίθηση έχοντας εγκρίνει ήδη το σχέδιο μου.