Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 73: Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις

Ich will mit dem gehen, den ich liebe.
Ich will nicht ausrechnen, was es kostet.

Ich will nicht nachdenken, ob es gut ist.
Ich will nicht wissen, ob er mich liebt.
Ich will mit ihm gehen, den ich liebe.
- Μπέρτολτ Μπρέχτ- (1)

Στο  τρένο προς Γερμανία, 2 Μαΐου 1949*

Ο ρυθμός του τρένου με νανούριζε τόσο που είχα γείρει το κεφάλι μου γαλήνια στο δροσερό τζάμι. Υπό άλλες συνθήκες το εννιάωρο ταξίδι θα μου φαινόταν συναρπαστικό, όμως σχεδόν στο τέλος της διαδρομής, ένιωθα κουρασμένη και έτοιμη να πλαγιάσω, αλλά μάλλον γι' αυτό ευθυνόταν η έλλειψη βασικής ξεκούρασης δύο βδομάδων. Η Άνοιξη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης διακρινόταν για τις συχνές βροχοπτώσεις και την υγρασία της και την αλλαγή αυτή τη καταλάβαινα καθώς όταν το τρένο έκανε μια μικρή στάση στη Φρανκφούρτη και στάθηκα για λίγο στην αποβάθρα να κάνω ένα τσιγάρο, ένιωσα την αλλαγή της θερμοκρασίας στα γυμνά μου μπράτσα που είχαν ανατριχιάσει από τη ψύχρα και χρειάστηκε να φορέσω το λεπτό παλτό μου για να μην τρέμω.
Καθώς το τρένο απομακρυνόταν από το σταθμό του Παρισιού, από τη θέση μου κοντά στο παράθυρο είχα σηκώσει το χέρι μου για να χαιρετήσω τον Αντώνη, αλλά και την Πόλη του Φωτός που είχε φιλοξενήσει στην αρχή εγκάρδια εμάς τους ερωτευμένους φυγάδες και πια μας έδιωχνε κι εκείνη, λες και ήμασταν καταραμένοι και δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα μέρος να στεριώσουμε. Πάει και η Γαλλία... Πια έμενε μια πολύχρωμη κουκίδα στον μεγάλο χάρτη της ζωής μου που άφηνα πίσω, έχοντας μου χαρίσει απλόχερα κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις μου.

Με είχε παρασύρει η κούραση και δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα βλέφαρα μου ανοιχτά σε όλο το ταξίδι. Λαγοκοιμόμουν στο δερμάτινο, βολικό κάθισμα μου με το βιβλίο ανοιχτό στην ποδιά μου. Όσο ήμουν ξύπνια, κάπνιζα αργά και χάζευα τις άγριες πεδινές κι ορεινές ομορφιές της Γερμανίας που πότιζε ο Ρήνος. Η ώρα ήταν τέσσερις το μεσημέρι και στο σταθμό του τρένου θα με περίμενε η Κλάρα, η αδερφή του Ντίλαν ώστε να πάμε στο πατρικό του αγαπημένου μου.

Ο ενθουσιασμός μου και οι νευρικότητα μου περιπλέκονταν όμορφα στη σκέψη πως θα γνώριζα ύστερα από τόσα χρόνια την κουνιάδα και τα πεθερικά μου. Ο Ντίλαν μου είχε μιλήσει με τρυφερότητα για την μητέρα του που τον είχε μεγαλώσει με ηθικές αρχές και κάμποση αγάπη, όπως και για τη γλυκιά μικρότερη αδερφή του, που μου την είχε αναφέρει ως ρομαντική και πως είχαν τις καλύτερες σχέσεις. Για τον πατέρα του όμως ο Ντίλαν απέφευγε να μιλά λες και ήταν ένα απαγορευμένο θέμα. Το μόνο που ήξερα ήταν πως ήταν αρκετά αυστηρός και με αντιλήψεις συντηρητικές, όμοιες με αυτές του μεγαλύτερου αδερφού του.
Φυσικά για το τελευταίο μέλος της οικογένειας του δεν ήταν ανάγκη να μου μιλήσει. Τον Φρανκ είχα φτάσει σε σημείο να τον ξέρω καλύτερα και από τη παλάμη του χεριού μου. Πλέον κι εκείνος ανήκε στα φαντάσματα του κοντινού παρελθόντος που πια φάνταζε άπιαστο στα μάτια μου κι ας μην είχαν περάσει τόσα πολλά χρόνια. Σε ένα παρόμοιο τρένο με προορισμό την Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη, είχα καταλάβει από τη συζήτηση μας πως ο Φρανκ δεν ήταν αυτό που ήθελε να δείχνει. Δηλαδή, ένας άντρας δίχως συναίσθημα, σκληρός και αδίστακτος που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Πια ήξερα καλά πως ο Φρανκ ήταν πολλά παραπάνω απ' αυτό κι ας το έμαθα αρκετά αργά.