Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 08: Γενέθλια και Πόλεμος 2

Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται
το λόγο αυτόν εγώ τον σεβάστηκα
και να που η Τροία ακόμη καίγεται
και να ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα...
- Κ. Τριπολίτης

----------

Μπήκα μέσα στο μαγαζί και κατευθείαν στο τραπέζι μας που καθόταν ο Ζήσης μόνος του. Με τα μάτια έψαξα την Εύα αλλά την είδα να χορεύει έναν αντικριστό χώρο με τον αδερφό μου. Χαμογέλασα και ας μην ήμουν η ίδια ευτυχισμένη. Τουλάχιστον μια από τις δύο ήταν.

Προσπάθησα να φέρομαι όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα, μιας και ακόμη ήμουν σε σοκ από την αλλοπρόσαλλη αντίδραση του Ντίλαν. Να του είχε πει κάτι ο Φρανκ άραγε; Γύρισα να τον κοιτάξω διακριτικά και φαινόταν αρκετά ικανοποιημένος, πίνοντας με μερικούς άντρες από την μεραρχία του, γελώντας δυνατά και λέγοντας διάφορα στα γερμανικά. Κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αύτη την πιθανότητα, καθώς πλησίασα τον φίλο μου που κοιτούσε τα ζευγάρια να χορεύουν.

«Μόνο σου σε άφησαν καημένε;» Ρώτησα και έβαλα το χέρι μου φιλικά στον ώμο του. Εκείνος σήκωσε το βλέμμα και μου χαμογέλασε γλυκά.

«Ευτυχώς ήρθες! Ο αδερφός σου είναι μεγάλος ηλίθιος, μας είπε τι έγινε και αμέσως τον έβρισα αν και εκείνος φάνηκε να νιώθει πολύ άσχημα. Πλέον αντιδρά με το οτιδήποτε, μην τον κατηγορείς.» Δικαιολόγησε τον αδερφό μου ο κοινός μας φίλος και αμέσως ανησύχησα για τον χαρακτήρα του αδερφού μου. Δεδομένων αυτών που είχε ζήσει, έδειχνε αρκετά χαρούμενος, όμως μόνο ο ίδιος ήξερε τους δαίμονες που ταλάνιζαν τις σκέψεις και την ψυχή του. Άλλοι άνδρες είχαν γυρίσει σε πολύ χειρότερη κατάσταση, άνδρες κάποτε ευαίσθητοι και ευδιάθετοι. Γνωρίζοντας τον αδερφό μου, δεν θα του έπαιρνε καιρό να συνέλθει, τουλάχιστον όσο είχε εμένα δίπλα του και τους φίλους του, όπως και την Εύα. «Όπως βλέπεις του φτιάχνει η Εύα τη διάθεση και τον ηρεμεί με τον δικό της τρόπο.» Είπε με ενδιαφέρον για τον φίλο του, κοιτώντας τον σοβαρά και τότε ο Χάρης μόλις έκανε μια ημιστροφή την φίλη μου η οποία χαχάνισε που ο αδερφός μου πρόσθετε και δικές του φιγούρες στο χορό, γύρισε το κεφάλι και με κοίταξε. Εγώ του χαμογέλασα με κατανόηση, δείχνοντας του με ένα νεύμα του κεφαλιού μου πως τον συγχωρώ και τότε φάνηκε και εκείνος να χαλαρώνει εντελώς.

«Τι λες; Χορεύουμε και εμείς;» Γύρισε ο Ζήσης το βλέμμα του σε εμένα, βρίσκοντας ξανά την χαρμόσυνη διάθεση του. Εγώ δέχτηκα με μεγάλη ευχαρίστηση. Ήθελα να αποτινάξω την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει ο Ντίλαν κι εξάλλου απόψε ήταν τα γενέθλια μου. Έπρεπε να τα περάσω ξένιαστα. Πριν με τραβήξει ο Ζήσης από το χέρι, κατέβασα όλο το περιεχόμενο του μικρού ποτηριού μου.