Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 59: Τα πέρατα κοντά

Αφού χαιρέτησα την ομήγυρη, βγήκα έξω από το μαγαζί και στάθηκα λίγο πιο πέρα από το κατώφλι. Πρόσεξα πως στον τοίχο πλάι στην ανοιχτή πόρτα, είχε στηριχτεί ο αγαπημένος μου, πανέμορφος μέσα σε ένα πουκάμισο όμοιο με αυτό του αδερφού μου, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Εκείνη τη στιγμή παρατήρησα πως ο ήλιος του τόπου μου, του είχε χαρίσει ένα σταρένιο χρώμα στο δέρμα του, κάτι που τον έκανε να θυμίζει Έλληνα ακόμα περισσότερο.

«Συγγνώμη κύριε, μπορώ να έχω ένα τσιγάρο;» Έκανα, τραβώντας την προσοχή του και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του. Τον πλησίασα και στάθηκα απέναντι του. Ήθελα τόσο πολύ να ενωθούν τα χείλη μας όπως το πρωί, όμως συγκρατήθηκα. Ακόμη ήταν επικίνδυνο να με δει κάποιος από το μαγαζί.

«Δεσποινίς μου, σε εσάς θα έδινα οτιδήποτε μου ζητούσατε.» Είπε και εγώ του χαμογέλασα γλυκά. Τον πήρα από το χέρι και προχωρήσαμε στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Πλέον μπορούσαμε να περπατάμε μαζί, σαν κανονικό ζευγάρι και χωρίς να κρυβόμαστε από φόβο μήπως μας δει κάποιος. Πήρε το θάρρος και τύλιξε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και η ζεστασιά του κορμιού του με τύλιξε. Ήθελα όσο τίποτα να με αγγίξει ξανά, να ξυπνήσω και να βρίσκομαι στα χέρια του, όμως είχαμε πολύ σημαντικά θέματα τα οποία δεν μπορούσαν να περιμένουν. Ήθελα να μάθω τι είχε πέρασε μακριά μου και να του πω κι εγώ τον δικό μου Γολγοθά.
Ζαλισμένη όπως ήμουν από το ποτό, έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του. Ξαφνικά σταμάτησε να προχωρά και εγώ στράφηκα να τον κοιτάξω.

Με ατένισε με λατρεία στα μάτια και τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και ένωσα το στήθος μου με το δικό του. Το βλέμμα του από τα μάτια μου έπεσε στα χείλη μου και εγώ χωρίς να αντέχω άλλο την αναμονή, του έδωσα ένα ερωτικό φιλί. Ξαφνικά ο Ντίλαν με σήκωσε στον αέρα, κάνοντας με μια στροφή κι εγώ γέλασα με τα χείλη μου ακόμη επάνω στα δικά του.

«Είσαι τόσο μικροκαμωμένη.» Σχολίασε με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο, έχοντας με ακόμη στα χέρια του. «Ίσως έχω να σε αγγίξω δύο χρόνια, αλλά το κορμί σου το έχω χαρτογραφήσει στο μυαλό μου.» Πόσο μου είχαν λείψει τα όμορφα λόγια του, που πάντα διάλεγε με προσοχή τις λέξεις, δίνοντας τους ζωή με την απαλή φωνή του.

«Ίσως δεν ήσουν εδώ, όμως πάντα νοητά σε είχα μαζί μου. Κάθε στιγμή, να μου δίνεις κουράγιο σε δύσκολες στιγμές.» Ψιθύρισα και ένωσα το μέτωπο μου με το δικό του. «Θέλω να ακούσω για όλα όσα έζησες. Είμαι βέβαιη πως οι περιπέτειες σου δεν συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με τις δικές μου.» Είπα και ο αγαπημένος μου με άφησε από τα χέρια του. Πρόσεξα πως μέσα στο σκοτάδι το χαμόγελο του έσβησε και το βλέμμα του σκιάστηκε από σύννεφα.