Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 67: Αποχαιρετισμοί

Δεν είν' αλήθεια μες στη Γη
πως δεν υπάρχει ένα νησί να πάμε οι δυο μας
κάπου θα βρίσκεται για μας
ένα νησί και μια γωνιά για τ' όνειρό μας
κάπου υπάρχει το νησί που θα το ζήσουμε μαζί
κάπου υπάρχει
ίσως να το 'χουν μυστικό
κι ίσως γι' αυτό και δεν μπορώ να βρω στο χάρτη
- Μάνος Ελευθερίου

----------

Το επόμενο πρωί μόλις άνοιξα τα μάτια μου ο πόνος επανήλθε βαραίνοντας το στήθος μου. Με χτύπησε για ακόμα μια φορά η συνειδητοποίηση πως αυτό ήταν το τελευταίο πρωινό που ξυπνούσα στο κρεβάτι μου και θα έπαιρνα πρωινό με την οικογένεια μου, το τελευταίο πρωινό που θα φορούσα τη στολή της νοσοκόμας και θα ασκούσα το λειτούργημα μου. Θα έμεναν μόνο εικόνες στο πίσω μέρος του μυαλό μου και οι ευχάριστες ευωδιές της θάλασσας και των Μαρτιάτικων τριαντάφυλλων που μόλις είχαν αρχίσει να ανθίζουν να με συντροφεύουν στο ταξίδι μου στη Δυτική Ευρώπη.

Ανασήκωσα τον κορμό μου από αυτόν του Ντίλαν και για λίγα λεπτά τον περιεργάστηκα νιώθοντας ακόμη κατάκοπη για να σηκωθώ από το κρεβάτι. Χαμογέλασα αμυδρά μόλις πρόσεξα πως μας είχε πάρει ο ύπνος και τους δύο μισόγυμνους και πάνω από τα σκεπάσματα εξαιτίας της κούρασης μας, εκείνον με λυμένη ζώνη, ανοιχτό παντελόνι και το πουκάμισο να καλύπτει τα επίμαχα σημεία του κι εμένα με τα πρώτα κουμπιά του φουστανιού μου ανοιχτά, αφήνοντας εκτεθειμένα το στήθος και η κοιλιά μου. Ευτυχώς τα ρούχα του αδερφού μου φαινόταν πως ήταν ακριβώς το νούμερο του Ντίλαν και είχε κοιμηθεί άνετα μέσα σε αυτά.

Σηκώθηκα προσεχτικά από το στρώμα για να μην τον ξυπνήσω, ανατριχιάζοντας στην επαφή του δέρματος μου με το ψυχρό πάτωμα. Κούμπωσα το φουστάνι μου και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη για να στρώσω τα ατίθασα κύματα των μαλλιών μου. Σκέφτηκα πως χρειάζονταν μια ανανέωση και ίσως να έπρεπε να τα κόψω λιγάκι για να μακρύνουν υγιέστερα ξανά. Δείχνοντας πιο ευπρεπής πλέον, άνοιξα σιγανά την πόρτα του δωματίου μου και από τη μικρή σχισμή που δημιουργήθηκε γλίστρησα στις μύτες των ποδιών μου στο διάδρομο. Υπέθεσα πως η μικρότερη αδερφή μου θα είχε ήδη ξυπνήσει και θα φρόντιζε τον εαυτό της πριν κατέβει για πρωινό και ύστερα πάει να συναντήσει του φίλους της. Και πράγματι, η πόρτα του δωματίου της ήταν ανοιχτή και εκείνη όρθια μπροστά στον καθρέφτη, χτενίζοντας τα πυκνά μαλλιά της που έπεφταν μαύρα και γυαλιστερά μέχρι τις ωμοπλάτες της σε ομοιόμορφα κύματα. Χτύπησα μαλακά δύο φορές το ξύλο για να μην την αιφνιδιάσω κι εκείνη γύρισε απότομα το κεφάλι της προς το μέρος μου. Μόλις είδε πως ο επισκέπτης της ήμουν εγώ, ένα πλατύ χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της κι εγώ πέρασα στο εσωτερικό του κοριτσίστικου δωματίου της, αφήνοντας ανοιχτή τη πόρτα της.