Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 18: Η πρώτη φορά

Ανέβηκα τα σκαλιά προς το δωμάτιο μου, αφού είχα συνειδητοποιήσει τι έκανα και έχοντας ξεπαγιάσει μόνη έξω. Η ζάλη από το ποτό είχε περάσει εντελώς τώρα και το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να χωθώ στην ζεστή αγκαλιά του Ντίλαν. Μόλις ανέβηκα επάνω πρόσεξα πως τον αδερφό μου τον είχε πάρει ο ύπνος με το μανιφέστο του Μαρξ ανοιχτό επάνω στο στέρνο του. Αμέσως χαμογέλασα και του έκλεισα την πόρτα. Πέρασα λοιπόν στο δικό μου δωμάτιο και άνοιξα αργά την πόρτα. Βρήκα τον αγαπημένο μου ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου να διαβάζει ένα βιβλίο. Η εικόνα αυτή έκανε το χαμόγελο μου ακόμη μεγαλύτερο.

«Τι διαβάζεις εκεί;» Ρώτησα και ο Ντίλαν κούνησε κοροϊδευτικά το κεφάλι και αφού έκλεισε το βιβλίο το απέθεσε στο κομοδίνο.

«Την ιστορία μιας γυναίκας που τα ήθελε όλα δικά της, στο τέλος έμεινε με το τίποτα και έπεσε στις ράγες του τρένου να αυτοκτονήσει.» Είπε και αμέσως κατάλαβα πως μιλούσε για την Άννα Καρένινα. «Παράξενο βιβλίο, πρώτη φορά το βλέπω. Τι εθνικότητας είναι ο συγγραφέας;» Ρώτησε κι εγώ έμεινα έκπληκτη που δε είχε ακουστά τον Τολστόι.

«Ρώσος αγάπη μου, είναι ιδιαίτερα γνωστός και ο συγγραφέας και το βιβλίο του.» Είπα καθώς κάθισα δίπλα του στο κρεβάτι και εκείνος άφησε ένα ειρωνικό γέλιο.

«Γερμανία και Ρώσος συγγραφέας δεν πάνε μαζί. Με το ζόρι ξέρω κάποια απαγορευμένα κι αυτό χάρις την μητέρα μου.» Είπε και αμέσως λυπήθηκα για την καταπίεση που είχε δεχτεί ως παιδί και πόσο μάλλον με τον Φρανκ για αδερφό του.

«Νομίζω πως έκανα κάτι σήμερα που δεν έπρεπε.» Είπα και σηκώθηκα σκεφτική από το κρεβάτι πηγαίνοντας μπροστά στον καθρέφτη μου ώστε να ελευθερώσω τα μαλλιά μου από το περίτεχνο χτένισμα μου. Ήθελα να μιλήσω στον Ντίλαν γιατί ήξερα πως πάντα θα έδινε λύση στο πρόβλημα μου και πως πάντα άκουγε τι είχα να πω. Επίσης δεν μπορούσα να του κρατήσω μυστικό.

«Τι έγινε κορίτσι μου;» Ρώτησε και σηκώθηκε κι εκείνος για να βρει μια θέση πιο κοντά σε εμένα. Εγώ όση ώρα του εξηγούσα την αποκοτιά μου, αποφεύγοντας φυσικά να του αναφέρω όσα είχαν συμβεί μεταξύ εμού και του Φρανκ, έλυνα τα καστανά μαλλιά μου και τίναξα ελαφρώς το κεφάλι μου.

«Θα αφήσω ασχολίαστο το γεγονός πως μαζί με τον Γουολτερ ήταν εδώ κι ο αδερφός μου.» Είπε καθώς εγώ σηκωνόμουν και πήγα να κάτσω δίπλα του. «Όμως αγάπη μου, όσο ηλίθιος και να είναι ο αδερφός μου κι όσο κι αν μισεί τους Εβραίους δεν θα μιλήσει στον φίλο του. Δεν θα καταστρέψει την ευτυχία του για μια αποκάλυψη τέτοια, αλλά και να το κάνει θα πει πως ο ίδιος έκατσε και έψαξε για την κοπέλα, δε θα σε κατηγορήσει κι ας έσφαλες.» Είπε καθησυχαστικά έχοντας πάρει τα χέρια μου μέσα στα δικά του. «Βέβαια τα πράγματα είναι σκούρα για την φίλη σου όπως και να χει, δυστυχώς.» Είπε θλιμμένα κι εγώ έκλεισα σφιχτά τα μάτια και βλασφήμησα τον εαυτό μου σιωπηλά.