Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 13: Συμβουλές

Μόλις χάραξε, ξεκίνησα να πάω σπίτι και μάλιστα πρότεινα στη Γιάννα να έρθει να κοιμηθεί σε εμένα, καθώς έμενε στη Κοκκινιά και οι συγκοινωνίες λόγω της κακής ηλεκτροδότησης καθυστερούσαν και βρίσκονταν σε χαοτική κατάσταση.

Η νέα μου φίλη στην αρχή αρνήθηκε σθεναρά, όμως εγώ με τον τρόπο μου την έπεισα να έρθει, αφού την καθησύχασα ότι δεν γινόταν βάρος. Έτσι θα νιώθαμε και οι δύο περισσότερη ασφάλεια στους ακόμη άδειους από την απαγόρευση κυκλοφορίας δρόμους.

Μόλις μπήκαμε σπίτι, μας προϋπάντησε το γατάκι το οποίο αμέσως γουργούρισε τρίβοντας την απαλή και καθαρή γκρι γούνα του στον αστράγαλο μου ζητώντας ένα χάδι. Από τότε που το ανέλαβα εγώ και η αδερφή μου είχε πάρει ελάχιστα κιλά, αλλά τουλάχιστον έδειχνε υγιές.

«Να σου συστήσω το νεότερο μέλος της οικογένειας Δασκαλάκη, τη Συννεφούλα.» Είπα καθώς έσκυψα και έχωσα τα δάχτυλα μου στο απαλό τρίχωμα. Η Γιάννα αφού το θαύμασε, γονάτισε δίπλα μου ώστε να του χαρίσει και εκείνη μερικά χάδια. Η γάτα αφού την επεξεργάστηκε με τα αθώα πράσινα μάτια της, πλησίασε διστακτικά και έχωσε το κεφαλάκι της κάτω από την παλάμη της φίλης μου, απολαμβάνοντας τα χάδια. «Νομίζω σε συμπάθησε περισσότερο από εμένα.» Είπα με ένα χαμόγελο και σηκώθηκα όρθια, προχωρώντας προς το εσωτερικό του σπιτιού.

«Αθηνά;» Με ρώτησε σιγανά η φίλη μου και εγώ γύρισα να την κοιτάξω ενώ είχα ανέβει ήδη το πρώτο σκαλί που οδηγούσε στο δωμάτιο μου, έδειχνε ιδιαίτερα διστακτική «Δεν-» Πήγε να πει κάτι, μα ξαφνικά ξέσπασε σε κλάματα. Εγώ αμέσως έσπευσα να την πάρω στην αγκαλιά μου ενώ εκείνη έκλαιγε σιωπηλά στον ώμο μου. Αφού μείναμε έτσι για λίγη ώρα, απομακρύνθηκε από την αγκαλιά μου και εγώ την κοίταξα με ανησυχία. Παρατήρησα με θαυμασμό πως τα μεγάλα γαλανά της μάτια έδειχναν ακόμα πιο ανοιχτόχρωμα και εντυπωσιακά, παρ' όλα τα δάκρυα που είχε ρίξει. Είχε μια αριστοκρατική ομορφιά που όμοια της δεν είχα ξανά δει.

«Συγχώρεσε με γι' αυτό.» Ψιθύρισε με την απαλή της φωνή και με την αναστροφή της παλάμης της σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλα της. «Απλώς είναι η πρώτη φορά από τη μέρα που ήρθα εδώ που μου έχουν φερθεί ανθρώπινα.» Είπε και μου χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πώς κάποιος θα φερόταν άσχημα σε ένα παιδί μόνο και μόνο για την καταγωγή του, η οποία κι όλας ήταν ελληνική! Πόσο μίσος μπορεί να έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη για μια άλλη; Αμέσως σκέφτηκα τον εαυτό μου να μην βοηθά την Γιάννα και να της φερόταν όπως οι άλλες κοπέλες στο νοσοκομείο και μόνο στη σκέψη σιχάθηκα τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι πως αρκετά εύκολα μπορεί να δείξει κάποιος αδιαφορία και απέχθεια, το πιο δύσκολο είναι να νοιάζεσαι και να βοηθάς με τον τρόπο σου.