This Is Such A Wrong Guess #READINΤ2017

#Δωσε δυναμη!

Ω παντοδυναμε Δια,δωσε μου δυναμη να συνεχισω.

Και οχι δεν πιστευω στο Δωδεκαθεο.

Αν και θα μπορουσα.

Βασικα γιατι οχι?

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΚΗ ΙΔΕΑ!

Γκρρρ τα νευρα μου...

Η υπομονη μου κοντευει να μου πεσει μεσα στο ποταμι ,μαζι με το κολατσιο μου.

Φυσικα και δεν θα αντιδρασω ομως και ας εξαντληθει...

Αλλωστε τι να κανω? Να κλωτσαω τον αερα που δεν εχω και στοχο η αμοιρη ? Η να χτυπησω ποιο αδυναμα και απο μυρμηγκι?

«Τι εγινε μωρη πουτανίτσα δεν μπορουμε να σηκωσουμε τον κωλο μας πλεον απο το εδαφος να πιασουμε το κολατσιο μας? » φωναζει το ακαρδο γαϊδουρι απο την αλλη ακρη του ποταμιου κρατωντας στα χερια του το κολατσιο μου.

Κολατσιο ΜΟΥ.

ΚΑΝΕΙΣ δεν ακουμπα το φαγητο μου.

Οχι οτι θα τα καταφερω να το σωσω...

« Σε παρακαλω ασε με , φερτο μου πισω » απαντω με ψυχραιμο τονο στη φωνη μου.

Αυτος με κοιταζει ψυχρα και αλλες λεξεις δεν βγενουν απο το στομα μου.

Το βουλωνω.

Ενταξει ,παει.

Παπαλα.

Συγγνωμη γλυκο μου κολατσιο που δεν προλαβα να σε αγαπησω και εκτιμησω οπως πρεπει καθε φαγητο.

Εδω που τα λεμε αλλοι δεν εχουν να φανε και εγω τρωω σαν αρχοντισσα σπιτι μου.

Πεθαινουν εκατομυρια παιδικες ψυχουλες και ο καζανοβα απο εδω θελει να το πεταξει στο ποταμι για να μεινω νυστικια...

Ξανα.

Αχ τι γλυκουλης.

Ας ξερασω μεσα στο σακιδιο μου πεταλουδες και ουρανια τοξα .

Οχι.

Το μινιον του με τραβα απο τα μαλλια και με σπρωχνει μες το ποταμι.

Αδερφε που εισαι σε τετοιες στιγμες να με σωσεις...?

« Ησουν που ησουν ασχημη ,εγινες χειροτερα τωρα » λεει η σπαστικια wannabie του σχολειου.

Ειναι ο τυπος κοπελας ,η οποια εχει παει με καθε αρσενικο ων της γης .

Μενω σιωπιλη.