#Τα δακρυα στην μπλουζα μου

174 22 0
                                    

«Και εκει που νομιζα πως ξεχασες οτι θα συναντιομασταν  ,να 'μαι που σε βρισκω στο διαβα μου για μια ακομη φορα. Συμπτωση και αυτη »γελαει αμηχανα κρατωντας ενα μπουκετο ασπρα τριανταφυλλα και με κοιταζει με ενα δακρυσμενο βλεμμα. Τα μελι ματακια της με κοιταζαν επιμονα ,κολλημενα πανω στα γκριζοπα δικα μου .

« Αυτα τα ματια... Κατι μου θυμιζουν . Γνωριζομαστε? »ρωταω αμηχανα ,δακρυσμενος και εγω και εκεινη σαστιζει.

« Δεν σου αρεσουν τα μαλλια μου? Ηξερα πως δεν επρεπε να τα βαψω ετσι.... Τι ανοητη επιλογη,επρεπε να σε παρω μαζι μου στο κομμωτηριο » γελα νευρικα αυτην την φορα μονη της .

« Χωρις πλακα,γνωριζομαστε? »την ξαναρωταω περιεργος να μαθω ποια ηταν εκεινη η ανηλικη με τα καστανοξανθα κοντα μαλλια και τα μελι ματακια. Φορουσε ενα λεπτο,γκριζοπο ζακετακι με ενα ψηλομεσο λευκο τζην και μαυρη δαντελωτη ,κοντη μπλουζα. Ενα ζευγαρι γυαλια ηταν πανω στη κορφη του κεφαλιου της,κρατωντας τα μαλλια της μακρια απο το προσωπο της και με ενα ελαφρυ βαψιμο.

Εκεινη παγωνει με τα λεγομενα μου. Οι λεξεις μου αντιχυσαν στα αυτια της με εναν οχι και τοσο ευχαριστο τροπο. Ετρεμε. Ποια ηταν?

« Νεφελη εσυ εισαι »λεω τελικα με βεβαιοτητα και τρεχω προς το μερος της. Εκεινη αφηνει την ανασα που τοση ωρα κρατουσε και τα ματια της ανοιγουν διαπλατα απο την ξαφνικη αγκαλια μου. Συντομα με αγκαλιασε και αυτη πισω ομως,κρατωντας στο ενα χερι ακομα τα τριανταφυλλα.

« Μου ελειψες » σιγομουρμουραω και ενα γελακι της ξεφευγει.

«με ειδες μολις πριν λιγες ωρες »απαντα με ενα χαμογελο να στολιζει τα χειλη της και τα ματια της να κοιταζουν προς το κενο.

« Εισαι πανεμορφη ,μου αρεσουν πολυ τα μαλλια σου » συνεχιζω να λεω και ξαναγελα..

« Μμμ το λες μονο και μονο γιατι παραλιγο να φρικαρω που δεν με αναγνωρισες »

« Το εννοω . Τα λουλουδια ? » λεω καθως μεγαλωνω την αποσταση αναμεσα μας,διαλυοντας την αγκαλια που τοση ωρα ειχαμε.

Δεν ειμαι αγκαλιτσας.

Γκουχου εισαι γκουχου!

|flashback που δειχνει πως η εσωτερικη φωνουλα εχει δικιο!|

Ξυπναω και βλεπω το ρολόι του τοιχου.

5 το πρωι.

Παω να αλλαξω πλευρο, αλλα ενα βαρυ χερι με εμποδιζει. Ηταν εκεινος, με κρατουσε αγκαλια και κοιμοταν. Ενοιωθα την ανασα πανω στον λαιμο μου και δεν μπορουσα να κοιμηθω.

This Is Such A Wrong Guess  #READINΤ2017 Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin