This Is Such A Wrong Guess #READINΤ2017

# Drink your beer boy

"Γιατι εφερες το μπουκαλι βοτκας εξω;Γατακι δεν θα την αντεξεις,ειναι πολυ δυνατο ποτο για εσενα "λεει ειρωνικα και καθομαι απεναντι του στην καρεκλα. Μας χωριζει ενα μικρο ξυλινο τραπεζακι,στο οποιο ειχε ακουμπησει την μπυρα του και το κινητο του.

"Πιες την μπυριτσα σου αγορακι και σκασε"μονολογω κατω απο την ανασα μου για να το ακουσω μονο εγω και πινω μια μεγαλη δοση βοτκας απο το μπουκαλι. Νοιωθω το καψιμο στον ουρανισκο μου,αλλα μου αρεσει. Θελω να πνιγω ξανα στις σκεψεις μου με την βοηθεια του ποτου και να ξεχασω τα παντα ξανα,να κανω οτι μαλακια περναει απο το μυαλο μου για να μη βαλω τα κλαματα .

"Γιατι ηθελες να ερθεις"μου λεει αποτομα κανοντας την ερωτηση προταση παρα να ακουστει σαν ερωτηση χωρις να με κοιταζει ,απλα κραταει το μπουκαλι μπυρας και πινει απο το στομιο του μπουκαλιου και κοιταζει την θεα της Αθηνας απο το μπαλκονι.

"Ειπα να δω τι κανει ο μπαμπουινος γειτονας μου"λεω ειρωνικα και βγαζω ενα τσιγαρο απο το πακετο μου . Βγαζω τον αναπτυρα επισης μεσα απο το πακετακι και αναβω μια μικρη σπιθα με τον αναπτυρα,ωστε να αναψω το τσιγαρο μου. Αφου αναβει,το βαζω στο στομα μου και περνω μια γερη τσουρα απο αυτο. Αφηνω τον καπνο να βγει απο τα ρουθουνια μου και το στομα μου ελευθερα,αφηνοντας τον εαυτο μου να απολαυσει την ευχαριστηση του τσιγαρου που μου δινει οταν το χρησιμοποιω. Καρκινος του πνευμονα και μαλακιες μωρε. Θα τελειωσω μια ωρα αρχιτερα,καλυτερα για εμενα. Και ποναω τον εαυτο μου και το ευχαριστιεμαι χωρις να αφηνω σημαδια στο σωμα μου.

Του τεινω το μπουκαλι προς το μερος του και εκεινος με μια γρηγορη κινηση το περνει στο χερι του και πινει. Πινει να ξεχασει. Να ξεχασει οτι εχει ξεχασει.

"Δεν ξερω καν ποιος ειμαι,τι στον πουτσο τρεχει μαζι μου;Νοιωθω πως εχω ξεχασει κατι σημαντικο ολη μερα μα κανεις δεν ξερει τι. Κανεις δε μου λεει. Κανεις δεν ξερει. Κανεις δεν καταλαβαινει. Ποιος ειμαι;Τι ειμαι..."μονολογει και αναβει με την σειρα του ενα τσιγαρο και αφου τραβαει μια γερη τζουρα,αφηνει τον καπνο να βγει απο το στομα του σαν παραπονο που πνιγει τα βασιλικα κυματα της φουρτουνιασμενης θαλασσας του. Πυκνος,αγριος και εξαθλιωμενος.

Τι λεω δεν ειμαι εγω αυτη,τι στο διαολο λεω παλι. Αυτη η Νεφελη ειδε μια θαλασσα παλια στα ματια του και ηθελε να πνιγει μεσα της. Ετσι κι εγινε. Πνιγηκε και κλειστηκε στον εαυτο της. Εμαθε πως να ειναι μια heartbreaker ,για να μην πληγωνεται με τα λογια και τις πραξεις των αλλων.