This Is Such A Wrong Guess #READINΤ2017

#Ασπρα και μαυρα τριανταφυλλα

«Γεια σας,εχω 4 ωρες στη διαθεση μου και θα ηθελα να βαψω τα μαλλια μου και make up, μπορουμε?»ρωταω τον υπαλληλο και γνεφει θετικα.

« Φυσικα,περαστε απο εδω » μου λεει και με το χερι του μου δειχνει να κατσω στην καρεκλα.

« Θα ηθελα να μου τα βαψετε καστανοξανθα και να τα κοψουμε αν γινεται. Να κανουμε και το μακιγιαζ παραλληλα?» ρωταω εγω και ο κομμωτης μου πλενει τα μαλλια . Υστερα αρχιζει να κοβει τα μαλλια μου.

« Πως και πηρες την αποφαση για μια τετοια αλλαγη? Εχεις υπεροχα μακρια μαυρα μαλλια » με ρωτα ο κομμωτης και του χαμογελω .

« Βλεπετε,ηθελα να κανω την αλλαγη πανω μου,ηθελα να εντυπωσιασω και ενα αγορι με την αλλαγη μου... Θα τον συναντησω στις 6 σε ενα παρκακι γιατι ηθελε να μου αποδιξει κατι ελεγε » του απαντω κοιταζοντας τον απ'τον καθρεφτη και συνεχιζει να χτενιζει το μαλλι μου με την τσατσαρα για να παρει κι αλλη τουφα να κοψει.

« Μπορω να ξερω ονομα? »με ρωτα και σκεφτομαι αν πρεπει να πω ή οχι.

« Λουκας Ευαγγελιδης » του απαντω τελικα και γινεται σκεπτικος.

« Ειναι πολυ καλο παιδι... Θυμαμαι που μου ειχε γνωρισει εκεινη την κοπελα,πως την λενε να δεις... Την Βενετια. Ηταν μια πολυ καλη κοπελα. Ο Λουκας τωρα ειναι δευτερα λυκειου γαϊδουρι και αρνειται να ξαναερωτευτει καμια. Ηταν ο πρωτος του ερωτας. Ηταν κριμα που σκοτωθηκε σε τροχαιο και την συμπαθουσα! Ηταν η μονη κοπελα που μου ειχε φερει,αν και τωρα μου λεει για μια αλλη κοπελα που τον εχει καταμπερδεψει...» μονολογει ο κομμωτης και νοιωθω εναν θυμο να με διαπερνα,μαζι ομως και λυπη.

Θυμο γιατι δεν μου το ειχε πει κανεις αυτο και λυπη,γιατι ειναι ακομη πληγωμενος χωρις να το ξερει...

|παραλληλα |

« Αυτα τα ασπρα τριανταφυλλα για ποια ξεχωριστη ειναι και για ποια τα μαυρα? » με ρωτα ο ανθοπωλης και τον κοιταζω με ενα νοσταλγικο βλεμμα,οπως θα ελεγε εκεινη.

« Ειναι μια πολυ ξεχωριστη... Και μια αλλη επισης...» μονολογω και με κοιταζει γεματος χαρα.

« Θα σε αγκαλιασει πολυ σφιχτα λοιπον! Ειναι πολυ τυχερη εκεινη!» λεει ο γερικος ανθοπωλης και τον κοιταζω ξανα.

« Μακαρι να μπορουσαν να σε αγκαλιασουν οι νεκροι... »μονολογω και φευγω απο το ανθοπωλειο.

Κατευθυνομαι προς το αμαξι μου και ανοιγω την πορτα του αυτοκινητου μου. Μπενω μεσα και ακουμπω το ενα μπουκετο με τα ασπρα τριανταφυλλα και το αλλο με τα μαυρα στο καθισμα του συνοδηγου.