This Is Such A Wrong Guess #READINΤ2017

#Κυμματα αναμνήσεων

Κοιταζω το ρολοι του δωματιου μου και βλεπω δωδεκα παρα πεντε ,σχεδον μεσανυχτα. Τρεχω στον ανεκλυστηρα με στυλ παρκουρ και παταω γρηγορα το κουμπι για τον εκτο οροφο. Φτιαχνω λιγο τα ισια ξανθα μου μαλλια και χτυπαω το κουδουνι.

Ανοιγει την πορτα και τον βλεπω με τα ξανθα του μαλλια φτιαγμενα και ενα μαυρο μπλουζακι με ενα μαυρο τζην και μαυρα vans.

"Θα ερχομουν εγω να σε παρω αλλα δεν πειραζει αφου βλεπω πως ηρθες εσυ" λεει και φτιαχνει την φρατζα του.

"Ναι ειπα να ερθω μιας και βαρεθηκα μονη μου κατω"λεω εγω προσπαθωντας να μην δείξω την αμηχανια μου και μου νευει θετικα με το κεφαλι. Μου περνει το χερι και με κανει μια σβουρα και το φορεμα μου κανει εναν πανέμορφο κυκλο στον αερα και τα μαλλια μου ανεμιζουν στον αερα και με χωνει στην αγκαλια του. Τον αγκαλιαζω δειλα δειλα τελικα και μετα απο λιγο με αφηνει.

"Ελα παμε πανεμορφη" μου λεει και με τραβαει απο το χερι προς το ανσασερ.

"Που πηγενουμε ακριβως;"τον ρωταω και με κοιταζει απο την ακρη του ματιου του καθως περπαταμε στο πεζοδρομιο προς τη μηχανη του.

" Θα δεις. Θα σου αρεσει πολυ το μερος. Ειναι το στοιχειο σου " λεει και τον κοιταζω με μια εκφραση απορειας.

"Φορα το" μου λεει τεινοντας προς το μερος μου το κρανος του και το φοραω "δεν θελω να χτυπησεις..." συμπληρωνει και φοραει και το δικο του.

Με ανεβαζει πανω στην μηχανη πιανοντας με απο την μεση μου και ανεβαίνει και αυτος πανω και βαζει μπρος.

Σηκωνω τα χερια μου στον αερα και νοιωθω τον αερα να διαπερνα καθε μου σκεψη και ανυσηχια. Νοιωθω τοσο ωραια ξαφνικα.

Low on self esteem so you run on gasoline...

Φτανουμε  στον προορισμο μας απο οσο καταλαβα γιατι σταματησαμε καπου και μολις βγαζω το κρανος μου μου με πιανει απο την μεση με κανει μια σβουρα στον αερα και με προσγειωνει στο εδαφος ομαλα .

"Πιασε τι χερι μου και ακολουθα με"μου λεει και κοιταζει το χερι μου και του το δινω να το πιασει. Με κραταει απο το χερι και αρχιζει να περπαταει με γρηγορο βημα προς την πορτα του μεγαλου αυτου μερους . Βγαζει μερικα κλειδια απο την τσεπη του και αφου βρισκει αυτα της πορτας την ανοιγει και κλεινει την πορτα πισω μας. Τρεχει με εμενα προς τις σκαλες και να γελαει σαν παιδι τρεχοντας στις ξυλινες αυτες σκαλες και εγω να γελαω απο πισω χωρις να εχω καταλαβει τι συμβαινει.

"Φτασαμε"λεει χαμογελωντας και ανοιγει την πορτα. Μπροστα μας ειναι ενα μεγαλο αστεροσκοπειο με το οποιο μπορεις να δεις αστερισμους κομητες και παρα πολλα αλλα απο κοντα..

"Ουαου.. Πωα το βρηκες αυτο το μερος;" λεω και με κοιταζει χαμογελωντας.

"Δουλευω εδω ξερεις " λεει χαμογελωντας και ανοιγει τον μεγαλο στρογγυλο θολο πανω απο το δωματιο και ξεχυνεται ενας χυμμαρος αστεριων μπροστα μας .

"Μαγευτικο..." λεω καθως κοιταζω προς τα πανω και εκεινος με σκουνταει στον ωμο.

" Νεφελη ξαπλωσε εδω" μου λεει καθως φτιαχνει μια χοντρη κουβερτα να ναι απλωμενη στο πατωμα και ξαπλωνουμε και οι δυο εκει.

" Μαρεσει πολυ.. Τοσο μαγευτικος ο ουρανος..ποτε δεν σταματαει να με εκπλησει.." λεω και γυρναω προς το μερος του.

"Εμενα μαρεσεις εσυ" λεει καθως παρατηρω πως τοση ωρα με κοιτουσε και οχι τον ουρανο και νοιωθω τα μαγουλα μου να κοκκινιζουν.

Νομιζε πως ο ουρανος ηταν μαγευτικος αλλα εγω πιστευα πως αυτη εκλεβε ολη την παρασταση..

"Κοιτα εκει πρεπει να ειναι ο αστερισμος του Τοξοτη.." λεω δειχνοντας με το χερι μου και εκεινος νευει θετικα.

Αναμνήσεις.

Αυτό όλο.

Θυριωδη κυμματα αναμνήσεων εβρεχαν την αμμουδιά της γαληνης που είχα εκείνη την στιγμή και όσο τα κυμματα λυσσομανουσαν όλο και περισσότερο στην αμμουδιά και αφριζαν,τόσο περισσότερες αναμνήσεις με χτυπουσαν και τόσο περισσότερο ενοιωθα ένα σφιξιμο στο στομάχι μου σαν γορδιο δεσμο.

Ενοιωθα πως ήθελα να σηκωθω πάνω και να αρχισω να ουρλιαζω. Οι αναμνήσεις πονουσαν τόσο πολύ και δεν μπορούσα να το αντέξω. Σαν σφαίρες στο θωρακα και σαν τόξα στη καρδια.

"Τι έπαθες;Γιατί ταρακουνιεσαι τοσο;"με ρωταει εκείνος καθώς σηκώνεται λίγο και πέφτει προς το μερος μου.

"Τίποτα απλα κατι σκεφτόμουν του λεω δειλα δειλα και εκεινος πλέον βρίσκεται ακριβώς από πάνω μου με το σώμα μου ανάμεσα στα χέρια του απο κάτω του και αυτός από πάνω μου με την ανάσα του να χαϊδευει το πρόσωπο μου γλυκά.

"Πες μου " μου λεει με έναν ήρεμο τόνο στη φωνή του και με κοιταζει έντονα στα μάτια με τα δικά του γκρι.

"Κυμματα.Κυμματα αναμνήσεων. Αναμνήσεων που εσύ δεν θυμάσαι καν να έγιναν μαλλον"ψευδιζω εκείνη τη στιγμή και εκεινος μου χαϊδευει το μαγουλο με τον αντιχειρα του.

"Ίσως να μη θυμάμαι πολλά αλλά σίγουρα θα θυμάμαι αυτό" μου λέει και με κοιταζει στα μάτια βαθιά,πλησιάζει ακόμα περισσότερο το πρόσωπο του πάνω στο δικό μου και μου φιλαει αρχικά την ακρη της μύτης μου και ύστερα τα χείλη μου.