#Ραπουνζελ,ασε τα ρουχα σου να πεσουν!

222 24 12
                                    

«Αφηνω τα ρουχα να πεσουν απο πανω μου και βγαζω τα υπεροχα στρογγυλα μου γυαλια.

Τα μαλλια μου χαϊδευουν το πλεον γυμνο μου σωμα .

Ολα στην εντελια.

Λιγο κοντη,αρκετα μεγαλο μπουστο,μαυρο μακρι μαλλι,καφε βαθια ματια και πουθενα ουλες.

Καταλευκα δοντια.

Και ολοι σε κοροϊδευουν.

Κοροιδευουν για την δικη μου επιλογη να τα κρυβω ολα πισω απο φαρδιες φορμες,μεγαλα στρογγυλα γυαλια και ανακατους κοτσους.

Ο κοσμος κρινει απο αυτο που βλεπει,οχι απο αυτο που κρυβεται κατω απο ενα αδυναμο μικροκαμωμενο κοριτσακι.

Αφηνω την μπαλα σαπουνιου να πεσει μεσα στο καυτο νερο.

Μαυρο απλωνεται σιγα σιγα παντου μες την μπανιερα και καθομαι να κοιταζω την καθε μικρη ή μεγαλη μπουρμπουλυθρα που βγαζει .

Ανακατεβω το μαυρο να σκορπιστει σε καθε γωνια της μπανιερας και βυθιζομαι μεσα.

Ω παντοδυναμο συμπαν...

Τι σου εφταιξα η κακομοιρη?

... You were red and you liked me because I was blue
You touched me and suddenly I was a lilac sky
And you decided purple just wasn't for you... ♪

Ακουγα το τραγουδι μου καθως σαπουνιζα  τα μαλλια μου.

Τα μαυρα μου μαλλια πλεον καλυφτηκαν με ασπρη σαπουναδα και εμεινα εγω και οι σκεψεις μου.

Ξανα.

Κοιταζα το χερι μου.

Ηταν τοσο...

Λητο.

Βαρετο.

Μουντο.

Ηθελε λιγο στολισμα.

Να εκφραζει εμενα,ενα μαυρο συννεφο,την Νεφελη.

Πηρα το ψαλιδακι που ειχαμε διπλα απο τα ξυραφακια μας και αρχισα να χαρακωνω το δερμα μου.

Οι λεξεις που αρχησαν να σχημαντιζονται μου επερναν το πονο μακρια .

Οι σταγονες κοκκινου αιματος χαθηκαν μεσα στη μαυρη πισσα της μπανιέρας μου.

Των σκεψεων μου.

Του χαους μου.

Αρπαζω εναν μαυρο μαρκαδορο που ειχα παντα μαζι μου στην τσεπη μου.

This Is Such A Wrong Guess  #READINΤ2017 Where stories live. Discover now