Czerwone kakao

Rozdział 2.

Wnętrze nie sprawiało wrażenia przytulnego. Wprowadzono go do białej sali, która była okryta parawanami, tak że nie miał możliwości zobaczyć co jest po drugiej stronie. Bał się. Atmosfera tego miejsca napawała go jakimś strachem, którego nie potrafił wyjaśnić. Lekarze zachowywali się jak marionetki, ciągle przychodząc do niego z nowymi lekami. Według ich zaleceń posłusznie łykał pigułki, lecz potem miał wrażenie, iż nie jest tą samą osobą co wcześniej. Co takiego zawierały te leki?

Na samym początku nie było źle. Leżał na wygodnym łóżku, przykryty kołdrą, lecz dźwięki płynące nocą z korytarza nie dawały mu spokoju. Nie potrafił spać czując, że gdzieś w pobliżu kryje się coś strasznego. Budził się co chwila i nasłuchiwał uważnie, ale nagle zapadała martwa cisza, zupełnie jakby wiedzieli, że on nasłuchuje. Chcieli coś przed nim ukryć. 

Telefon do mamy wywołał w nim nieopisaną radość. Pytała jak się miewa, a on nie chcąc sprawić jej przykrości po prostu mówił, że czuje się dobrze. Słyszał ulgę w jej głosie, ale sam w sobie czuł, że to miejsce jest dla niego więzieniem. Potem rozmawiał ze swoją ukochaną osobą. Jego głos sprawił, że na moment przeniósł się do swojego pokoju, a przed sobą widział jego piękną twarz. Uśmiechał się, czuł szczęście. Dopiero przeciągły sygnał oznaczający koniec połączenia budził go z przyjemnego snu.

Następne dni pełne były jakiegoś napięcia. Czuł, że niepokój rośnie w jego sercu z minuty na minutę. Już nie wiedział po co tak naprawdę tu przybył. Początek następnego tygodnia był też początkiem jego głębokiej zmiany i stopniowego zatracania się. Niknął coraz bardziej, a potem nagle obudził się nie pamiętając zupełnie kim jest i dlaczego w ogóle jeszcze żyje...

***************************************************************************************

Wiem, że tak krótko, ale mam nadzieję, że domyślacie się o czym tutaj napisałam. Planowałam tak to opisać, aby dodać coś nowego do tego opowiadania. Mam nadzieję, że was zaskoczyłam;)