Czerwone kakao

Rozdział 4.

Następnego dnia wszystko się zmieniło. Czuł, że znalazł się w potrzasku. Wyrwano go brutalnie z głębokiego snu, w którym odnajdywał chwilowe ukojenie, po czym zaciągnięto do czarnej sali. Został rzucony na zimną posadzkę i zamknięty na kilka minut. Nie słyszał dźwięków dochodzących z zewnątrz, a potem nagle poczuł, że dłużej tego nie zniesie. Duszności były nie do wytrzymania. Położył się na tej grubej podłodze i skulił w kłębek. Czuł, że marznie. Nie miał na sobie ciepłych ubrań, jedynie biały strój, który rozkazali mu włożyć. Teraz już nie miał złudzeń, że to miejsce nie jest tak bezpieczne, jak mu się początkowo wydawało.

Po cierpliwym czekaniu w końcu się pojawili. Kobieta i mężczyzna. Mieli ze sobą stroje ochronne i maski na twarzy. Mężczyzna poprosił, aby usiadł na podstawionym krześle więc powoli podniósł się z podłogi i zbliżył do krzesła. Czuł paraliżujący strach. To miejsce było nie do zniesienia. Usiadł na zimnym podłożu, a potem zauważył, że kobieta trzyma w ręku strzykawkę wypełnioną jakimś czerwonym płynem. Nagle pomyślał o krwi i zaczął głośno krzyczeć.

Obudził się w swoim łóżku w białym pokoju. Na stoliku dostrzegł stygnący obiad, lecz zmusił się, aby coś zjeść. Poczuł mdłości więc odłożył jedzenie i położył się z powrotem do łóżka. Zaczął płakać cicho czując w ręce pieczenie od ukłucia igły. Zawsze był wrażliwy na ból. Nawet ten najmniejszy.

Telefon od mamy był ratunkiem. Chociaż na chwilę oderwał się od tego cierpienia. Pragnął wyznać jej co się tu dzieje, ale uważne spojrzenie pielęgniarza nie pozwoliło mu na wyznanie prawdy. Bał się kary, jaka mogła go czekać.

Jego umysł był otępiały. Leki, które mu dawali skutecznie blokowały jakieś silniejsze emocje i był w stanie marzyć tylko o śnie. Co dziwne, jego ciało nie ucierpiało. Nie bili go, nie ranili. Skupiali się na jego stanie psychicznym, co dogłębnie go przeraziło. Czuł, że przestaje istnieć...

*************************************************************************************