Αλφα Στερητικό

Κεφάλαιο 1ο, Εν Αρχή Ην Το Χάος

Ιούνιος, 2018
Αθήνα

Μέσα στο τριάρι επικρατούσε η απόλυτη σιγή. Τέτοια ώρα ούτε τα αυτοκίνητα στον δρόμο από κάτω δεν διατάρασσαν την σιγαλιά της νύχτας.

Ξαφνικά το σταθερό άρχισε να χτυπά. Ένα χτύπημα, δεύτερο, τρίτο... Κενό

Ένας ακόμα πιο δυνατός θόρυβος ακούστηκε στο διαμέρισμα, καθώς η Νεφέλη έσκυψε να σηκώσει το ακουστικό από το πάτωμα.

Κοίταξε το ηλεκτρονικό ρολόι στο κομοδίνο, καθαρίζοντας παράλληλα τον στεγνό λαιμό της. Η ώρα ήταν τρεις και πενήντα δύο. "Παρακαλώ;"

"Νεφέλη;" η φωνή στην άλλη γραμμή την έκανε να τσιτώσει, ξυπνώντας την απότομα. "Δώσε μου την κόρη μου να της μιλήσω".

"Στέλιο, έχεις ιδέα τι ώρα είναι;"

"Δεν θα το ξαναπώ, Νεφέλη. Δώσε μου την Θέμιδα."

Η Νεφέλη σηκώθηκε, παραπατώντας και χτύπησε την πόρτα, στο διπλανό δωμάτιο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Θέμις ήταν ήδη ξύπνια. Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε την Νεφέλη ερωτηματικά.

"Ο πατέρας σου". Απάντησε μονολεκτικά η Νεφέλη και της έτεινε το ασύρματο. Η Θέμις το πήρε και τιθασεύοντας μια τούφα από τις άπειρες ανακατεμένες μπούκλες της, έφερε το ακουστικό στο αφτί της.

"Μπαμπά;"

"Θέμιδα, ξέρεις πως δεν θα σε ξύπναγα αν δεν ήταν σημαντικό". Ο τόνος της φωνής του την έκανε να ξυπνήσει εντελώς.

"Τι συμβαίνει μπαμπά; Όλα καλά; Η γιαγιά;" 

"Λυπάμαι πάρα πολύ, Μέριντα μου. Συνέβη γαλήνια, στον ύπνο της. Δεν ήθελα να σε ταράξω, ξέρω πως σε λίγες ώρες δίνεις το τελευταίο σου μάθημα και οι πανελλήνιες είναι πολύ σημαντικές, αλλά δεν μπορούσα να μην στο πω. Συγνώμη" Το κάτω χείλος της κοπέλας άρχισε να τρέμει και χαμήλωσε το ακουστικό. Τότε η Νεφέλη άδραξε την ευκαιρία και της το άρπαξε. Περίμενε τόση ώρα υπομονετικά, αλλά πλέον είχε χάσει την ψυχραιμία της.

"Ρε Στέλιο. Τι συγγνώμες και μπούρδες μας πουλάς; Δεν μπορούσες να περιμένεις μερικές ώρες. Η γριά θα τα κακάρωνε από μέρα σε μέρα. Δεν ήταν έκπληξη".

"Μαμά! Μην μιλάς έτσι για την γιαγιά". Η φωνή έβγαινε με το ζόρι από τον λαιμό της.

Η Νεφέλη την αγνόησε και συνέχισε να διαπληκτίζεται με τον άντρα της, γυρνώντας την πλάτη στην Θέμιδα. Οι φωνές του πατέρα της ξέσπασαν από την άλλη γραμμή και η Νεφέλη έγινε ακόμα πιο έξαλλη. Γύρισε προς την κόρη της και την κοίταξε απολογητικά. "Πήγαινε να ξεκουραστείς λίγο ακόμα, καλή μου. Θα το χειριστώ εγώ αυτό." Μιλούσε για τον Στέλιο λες και ήταν κανένας άγνωστος και όχι ο πρώτος της έρωτας. Αυτό ήταν σαν σφαλιάρα για την Θέμιδα, που σε εκείνη την δύσκολη στιγμή η μητέρα της είχε επιλέξει να στραφεί εναντίον τους. Σε ένα παράλληλο σύμπαν η συμπεριφορά της θα θεωρούταν ο βράχος που κρατάει την αντάρα από το να διαμελίσσει την στεριά. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση η ψυχρότητα που έδειχνε στον Στέλιο, ακόμα και αν δεν ζούσαν πλέον μαζί, ήταν η ακράδαντη απόδειξη του πώς εκφυλίσσονται ακόμα και οι μεγάλες αγάπες με το πέρας του χρόνου.