Αλφα Στερητικό

Κεφάλαιο 12ο

Η Θέμις επέστρεψε σπίτι και έπεσε με φόρα στον καναπέ, βάζοντας το πρόσωπό της στο μαξιλάρι. Έμπηξε μια κραυγή και μετά στάθηκε να κοιτά το ταβάνι. Ήταν λες και οι τοίχοι προσπαθούσαν να την συνθλίψουν, περικυκλώνοντάς την ασφυκτικά.

Αποφάσισε να ψάξει για τον πατέρα της και τον βρήκε στην κουζίνα να έχει ανάψει πούρο. Στάθηκε για λίγο, υπολογίζοντας πόσα την έπαιρναν να πει."Νόμιζα πως το είχες κόψει".

"Σωστά. Είχα. Παρελθοντικός χρόνος. Άλλωστε ποιος θα είναι εδώ να με εμποδίσει;"

"Εγώ" Του άρπαξε το πούρο και το έσβησε στο τασάκι. "Δεν θα φύγω από το νησί". Του δήλωσε, κάνοντας τον να σηκώσει αργά το κεφάλι και να την κοιτάξει. "Δεν λύνεις τα προβλήματά σου, με το να τρέχεις μακριά από αυτά". Ο Στέλιος χαμήλωσε ξανά το βλέμμα στο πάτωμα. "Πάω να βρω την μαμά. Μετά έχουμε πολλά να συζητήσουμε".

"Δεν ξέρει". Η φωνή του βγήκε πιο βαριά και κουρασμένη απ' ότι συνήθως.

"Δεν ξέρει για το συμβάν ή για την Κατερίνα;"

Τα μάτια του Στέλιου έπεσαν πάνω της σαν κοφτερά μαχαίρια."Η μητέρα σου δεν ξέρει για το περιστατικό. Και δεν θα μάθει, τουλάχιστον για τώρα". Ο τόνος του δεν έφερνε περιθώρια για αντιρρήσεις, έτσι η Θέμις ένευσε καταφατικά.

Κι άλλα ψέματα, σκέφτηκε φεύγοντας από το δωμάτιο. Πήγε στο μπάνιο και έριξε νερό στο πρόσωπό της που έκαιγε. Ένιωθε την αναστάτωση απτή μέσα της. Μετά από αυτό που είχε συμβεί το μεσημέρι δεν θα ήταν ξανά ποτέ ίδια. Κι όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε γίνει. Πριν χρόνια, μια άλλη ψυχή είχε καταρρακωθεί με τον ίδιο τρόπο. Άλλωστε ένα απο τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους ήταν να ποδοπατά και να εξευτελίζει το ίδιο του το είδος. Το συμβάν της είχε θυμίσει πως και η ίδια κάποτε είχε τσαλακωθεί σαν χάρτινη σακούλα και είχε πεταχτεί στην άκρη του δρόμου, στο έλεος του ανέμου, για να κάνει αυτός μαζί της ό,τι δεν πρόλαβαν τα χέρια του.

Τότε όμως δεν επικράτησε η οργή, αλλά η αυτολύπηση. Η αίσθηση πως η μικρή, χάρτινη σακούλα ήταν ανήμπορη να πράξει διαφορετικά. Πως η μόνη χρήση της ήταν για να γεμίζει πράγματα και όταν την έσκιζαν και την χάλαγαν, δεν θεωρούταν πλέον χρήσιμη. Γιατί η σακούλα δημιουργήθηκε μόνο γι'αυτό τον σκοπό. Έτσι της είπαν και έτσι πίστεψε. Πλέον όμως ήταν χρησιμοποιημένη, δεν ήταν καινούρια και καλοφτιαγμένη όπως πριν. Αυτό όμως που δεν είχε καταλάβει η μικρή σακούλα, ήταν πως δεν ήταν δικό της λάθος. Κανείς δεν της είπε πως με τα σκισμένα της κομμάτια μπορούσε να φτιάξει αστέρια οριγκάμι ή κάποιος να ζωγραφίσει πάνω της και να την κάνει τέχνη. Κανείς δεν της είπε πως μπορούσε να γίνει ό,τι επιθυμούσε στο σύμπαν. Το μόνο που την έκαναν να νιώσει, ήταν ότι μόνο η ίδια είχε ευθύνη για τα σκισίματα της και ας την είχαν καταχραστεί, παρά την θέλησή της, χέρια που την έβλεπαν μόνο ως μέσο μόνο για να κουβαλήσουν το βάρος τους. Και πως μετά απο αυτό ήταν πλέον άχρηστη.