Αλφα Στερητικό

Κεφάλαιο 40ο

Ο Ορφέας δεν επέστρεψε ποτέ εκείνο το καλοκαίρι.

Ούτε το επόμενο.

Όλα είχαν μείνει μετέωρα, με ένα σύννεφο σκόνης να περιβάλλει την ατμόσφαιρα. Το φαγητό δεν είχε γεύση. Τα λουλούδια δεν είχαν μυρωδιά. Η θάλασσα είχε στερέψει από την αλμύρα της. Οι πυγολαμπίδες πέθαιναν αργά και βασανιστικά, μέσα στα παρτέρια.

Κανείς δεν είχε νέα του. Ούτε καν ο Γιάννης.

Κι όμως περίμεναν. Η μια καθισμένη στο μικρό μαγαζάκι, να τον ψάχνει μέσα από τα παραθυρόφυλλα. Ο άλλος σκοτώνοντας τον χρόνο του, σε ανούσια πράγματα και καταχρήσεις.

Το μούδιασμα της απώλειας δεν τους άφησε να δουν την παρουσία του Ορφέα στην καθημερινότητά τους. Και ας έφυγε ο Κώστας με μετάθεση στην Θεσσαλονίκη. Και ας μπούκαρε ένα ωραίο πρωί η αστυνομία στο σπίτι του Λουκά, βρίσκοντας τις φωτογραφίες όλων αυτών των δύσμοιρων κοριτσιών, μετά από τις καταγγελίες που είχε επιβάλει ο Διοικητής, στα πρόσφατα θύματά του, να καταθέσουν.

Η Θέμις δεν αναγνώριζε πλέον την παρουσία του κύριου Τάσου, ακόμα και όταν αυτός την καλημέριζε στον δρόμο. Κι όμως, αυτός δεν σταμάτησε να της λέει κάθε μέρα και να της χαμογελά. Όποτε έβρισκε χρόνο, περνούσε από το μαγαζί, για να πιεί έναν Ελληνικό, κάτω από την σκιά του γέρικου πλάτανου.

Η Θέμις δεν μπορούσε να διανοηθεί τι είχε συμβεί. Για ποιο λόγο είχε εξαφανιστεί ο Ορφέας; Ήταν λες και είχε βουτήξει στον πάτο του βυθού. Προσπαθούσε διαρκώς να διακρίνει τι γίνεται στην επιφάνεια. Αλλά οι μορφές ήταν στρεβλές και οι φωνές μακρινές και πνιγηρές.

Όταν οι γονείς της έμαθαν για τον βιασμό, σε μια από τις επισκέψεις του Διοικητή, άλλαξαν ριζικά την συμπεριφορά τους απέναντί της. Την παρέσυραν βαθύτερα τον πάτο. Η αγάπη τους την έπνιγε. Ο πόνος την έπνιγε. Οι ασταμάτητες ερωτήσεις την έπνιγαν.

«Μα πως εξαφανίστηκε έτσι αυτό το παλικάρι;», «Θέμιδά μου, δεν έχεις καθόλου νέα του Ορφέα;», «Μήπως σε πήρε κανένα τηλέφωνο; Μήπως άνοιξε το δικό του, να τον καλέσουμε;».

«Να μην μιλήσει κανείς ξανά για αυτόν! Με ακούτε; Κουβέντα!» Ξέσπασε έναν χειμώνα δίπλα στο τζάκι, όταν η Πολυξένη τον έφερε στην συζήτηση.

Δεν έκλαιγε πια. Τα δάκρυα είχαν στερέψει από τον πρώτο χρόνο. Η θέση του Ορφέα αντικαταστάθηκε από σκιές. Τις ρωτούσε αν θα του άρεσε το φόρεμά της, αν θα διάβαζε αυτό το βιβλίο, αν θα πήγαινε σε αυτή την συγκέντρωση.