Αλφα Στερητικό

Κεφάλαιο 35ο

Τον παρακολουθούσε μέσα από τον καθρέφτη να κοιτά την αντανάκλαση του, με μια ζοφερή έκφραση, λες και είχε φάει μαχαιριά στο στομάχι. Ήταν νηστικός μια ολόκληρη μέρα, μόνο με τσιγάρα και μισή γουλιά καφέ. Με το ζόρι του είχε κλέψει δύο κουβέντες και ένα άγγιγμα στο χέρι. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί όσο κοιμόταν και είχε πάθει τέτοια φρίκη.

Τώρα κρατούσε ένα μαγκωμένο ψαλίδι στο ύψος των ώμων του, καθώς οι στιλπνές τούφες από τα μαλλιά του έπεφταν άτονες στο πάτωμα. Με κάθε ψαλιδιά, το πρόσωπό του γινόταν όλο και πιο κενό. Δεν της χάριζε ματιά. Και αυτό την έκανε να καταλήγει σε σκέψεις τόσο κοινές, που κανείς όμως δεν έμπαινε στον κόπο να διαπιστώσει. Σαν να έκανε βουτιά στα παγωμένα νερά της ανταρκτικής και έμενε χωρίς ανάσα για λίγο. Έτσι την χτυπούσαν οι σκέψεις.

Κανέναν δεν μπορείς να βοηθήσεις. Κανέναν δεν μπορείς να τον σώσεις. Ακόμα και αν το θες, ποτέ δεν μπορείς να το κάνεις με βία. Ακυρώνεις την ενέργεια από μόνος σου. Πως βοηθάς κάποιον με το να του επιβάλεις να σου ανοιχτεί . Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακολουθείς αυτόν που αγαπάς, σαν σκιά, μέχρι να αποφασίσει ο ίδιος να έρθει σε εσένα. Η αφοσίωση και η αγάπη ήταν πράγματα για τα οποία όλοι μιλάνε, αλλά κανένας δεν μπορεί να τα νιώσει στην ολότητα τους. Και αυτό καθιστά και τους διό αβοήθητους. Θύματα του ίδιου τους του μυαλού.

Ο Ορφέας έπιασε την μηχανή ξυρίσματος και άρχισε να παίρνει κόντρα τα μαλλιά του. Τα υπέροχα, γυαλιστερά μαλλιά, που μύριζαν βανίλια και ήταν συχνά ποτισμένα από την μυρωδιά του καπνού. Η Θέμις κράτησε την αναπνοή της. Οι πλέον γυμνοί του κρόταφοί ήταν στιγματισμένοι με μελάνι. Ένα άλφα στερητικό, κυκλωμένο άναρχα, έπιανε την μισή αριστερή πλευρά του κεφαλιού του. Εκεί που κάποτε είχε πυκνές τούφες, τώρα στεκόταν υπερήφανο το τατουάζ.

Πέρασε το χέρι πάνω από το ξυρισμένο κρανίο του μερικές φορές, διώχνοντας όσες τρίχες είχαν μείνει κολλημένες. Ύστερα γύρισε, επιτέλους, και την κοίταξε.

"Πώς σου φαίνονται;" Η Θέμις τον παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένη. Τα μάτια του ήταν τόσο έντονα, που αδυνατούσε να κάνει μια σκέψη της προκοπής. "Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Έτσι είναι πιο πρακτικά".

"Ορφέα... Έχεις χτυπήσει ένα αλφάδι στον κρόταφό σου".

Ο άντρας χαμογέλασε πλατιά, την πλησίασε και την φίλησε στο κούτελο. "Το παρατήρησες;"