Η τελευταία εικόνα που είχε χαραχτεί στο μυαλό του ήταν αυτή που τον εμπόδιζε τώρα να διαλύσει τα πάντα μέσα στο αυτοκίνητο. Τα μάτια της που γυάλιζαν μέσα στη νύχτα, του προκαλούσαν πόνο. Το σκοτάδι τον έπνιγε αργά, σαν σάβανο. Το σώμα του μούδιαζε και το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι. Μέσα σε μια στιγμή όλα θόλωσαν. Ένιωθε μαινόμενος ταύρος σε κλουβί. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Αλλά έπρεπε να την ξαναδεί. Επιχείρησε να καλμάρει τα τεντωμένα νεύρα του και να πάρει τα ινία του κορμιού του. Η κατάσταση όμως χειροτέρευε όσο η απόσταση μεταξύ τους αυξανόταν.
Ο πατέρας του οδηγούσε, με τα χέρια σφιγμένα πάνω στο τιμόνι. Και οι δύο ήξεραν πως μια λάθος κίνηση και θα επικρατούσε το χάος. Ήταν από τις ελάχιστες μάχες που δεν μπορούσε να μαντέψει την έκβασή της.
«Τι θες να αποδείξεις ;» Το ψύχος της ίδιας του της φωνής τον εξέπληξε. Ήξερε καλά τα όριά του και ήταν στο τσακ να τα ξεπεράσει. Ένιωθε πως βυθιζόταν ακόμα πιο βαθιά στον λάκκο με τα φίδια.
«Τίποτα δεν προσπαθώ να αποδείξω».
«Ξέρεις τι δεν καταλαβαίνω; Γιατί έσκασες στην Αμυγδαλέζα αν είχες σκοπό να αφήσεις τον Ζαχίρ να φύγει».
«Μακάρι να ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν καταλάβαινες. Για κάποιον που το παίζει τόσο έξυπνος, καταντά κουραστικό πόσο ηλίθιος είσαι».
«Μίλα μου για αυτό». Ψιθύρισε ο Ορφέας και έπεσε πίσω στο κάθισμα, κάπως πιο χαλαρός από πριν. Τις προσβολές μπορούσε να τις διαχειριστεί. Είχε μεγαλώσει με αυτές.
«Πως θα μπορούσε να είναι έξυπνη ιδέα να φυγαδεύσεις έναν άνθρωπο χωρίς χαρτιά ; Που θα δούλευε; Πως θα κυκλοφορούσε έξω αν υπήρχε ένταλμα σύλληψής του;».
«Του βγάλαμε πλαστό διαβατήριο». Σε άλλη περίπτωση δεν θα το έλεγε, αλλά απολάμβανε να τον νευριάζει.
Ο Τάσος δεν βλεφάρισε καν, όμως. Κάτι πήγαινε εντελώς στραβά.
«Μάλλον αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία μου».
«Ναι. Ήταν». Ο διοικητής του ένευσε να κοιτάξει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου που βρισκόταν ένας μαύρος φάκελος. Ο Ορφέας τον έπιασε και τον άνοιξε χωρίς να διστάσει.
«Είχα βάλει ήδη μπρος την άδεια παραμονής. Αλλά βλέπεις είσαι θερμοκέφαλος».
«Και γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο;»
Στην ερώτηση ο Τάσος έβαλε τα γέλια. Ο ήχος έβγαινε βαθύς και βροντερός από το στέρνο του. «Νομίζεις πως το έκανα για χάρη σου; Σου είπα πως έχουν τελειώσει οι χάρες εδώ και χρόνια».
«Μάλιστα». Μπορεί να μην ήταν ηττοπαθές άτομο, αλλά ήταν σε θέση να νιώσει πότε πλησίαζε το τέλος. «Και με ποια πρόφαση θα με συλλάβεις, εφόσον υπέγραψες μόνος σου τα χαρτιά για την απομάκρυνση του Ζαχίρ από την Αμυγδαλέζα... σήμερα το μεσημέρι;» Δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε ξανά μέσα στον φάκελο.
«Δεν έχω σκοπό να σε συλλάβω».
«Και τότε;»
«Έχω μια πρόταση». Ο Ορφέας κοκάλωσε στο κάθισμά του. «Θυμάσαι τον φίλο μου τον Σπύρο;» Δεν περίμενε απάντηση και συνέχισε. «Τον πέτυχα τις προάλλες στο Νησί και μου μίλησε για τα προγράμματα της Action Aid που συμμετείχε. Για μέρες μετά την συζήτηση δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου η ιδέα». Ο Ορφέας παραξενεύτηκε από τον τόνο της φωνής του που είχε γίνει πιο μαλακός. «Θυμάμαι πως της μάνας σου της άρεσαν κάτι τέτοια θέματα και ξέρω πως σου έχει κολλήσει το μικρόβιο απ' όταν ήσουν μικρός. Σκέφτηκα πως εάν δεν πάθεις ένα γερό ταρακούνημα δεν θα γίνεις άνθρωπος». Ο Ορφέας γέλασε με την δήλωση, καθώς επανήλθε ο παλιός Τάσος που ήξερε. «Ζήτησα από τον Σπύρο να σε πάρει μαζί του σαν εθελοντή στην Συρία. Θα βοηθάς τους πληγέντες, θα χτίζεις εγκαταστάσεις, θα μαγειρεύεις και θα προσφέρεις γεύματα. Γενικά θα είσαι χρήσιμος. Ίσως καταλάβεις τι έχει σημασία σε αυτή την ζωή, πέραν του να γίνεσαι λιώμα κάθε βράδυ και να το παίζεις τραμπούκος».
Ο Ορφέας δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως η συζήτηση με τον πατέρα του θα κατέληγε έτσι. Έμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα, να επεξεργάζεται αυτά που του είπε. Στο τέλος παραδόθηκε στην ιδέα. «Πόσο διαρκεί το κάθε πρόγραμμα;»
«Αναλόγως τις ανάγκες. Ο Σπύρος φεύγει μεθαύριο. Λοιπόν;»
«Και η ζωή μου εδώ;»
«Ποια ζωή σου;»
Αμέσως ήρθαν στο μυαλό του εκείνα τα λαμπερά μάτια. Θα ήταν αδύνατο να φύγει μακριά της. Ήξερε όμως πως αν δεν άλλαζε μυαλά, θα την έχανε, αργά ή γρήγορα. «Εντάξει, αλλά θέλω δύο τεράστιες χάρες πριν φύγω...»
«Για εσένα το κάνω αυτό. Τι χάρες θα μπορούσες να μου ζητήσεις;»
«Δεν είναι για εμένα. Και για να είμαι ειλικρινής, αν δεν με βοηθήσεις δεν θα τα βγάλω ποτέ πέρα, μόνος μου».
«Σε ακούω...»
ESTÁS LEYENDO
Αλφα Στερητικό
RomanceΤην τελευταία μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων, η Θέμις μαθαίνει για τον αναπάντεχο θάνατο της γιαγιάς της. Με το πρώτο πλοίο φεύγει για το πατρικό της στην Μήλο, που εξαιτίας του σκοτεινού της παρελθόντος απέφευγε τα τελευταία τρία χρόνια. Το νησί ό...
