Het leven achter Ghost Rockers

Rust

Dagen gaan voorbij. Dagen van stilte. Dagen van verdriet maar ook dagen van hoop en dagen dat er een sprankeltje licht was in al die donkere dagen. Twee weken nu. Ligt ze daar levenloos met machines en draadjes aan haar lichaam. Maar de hoop daar is waar we het even moeten over hebben. Tinne maakt een enorme vooruitgang. De lange buis die in haar keel zat voor zuurstof is al verdwenen en ze ademt nu volledig zelfstandig. De dokters hebben gezegd dat haar hersenen goed genezen en dat ze snel terug wakker zal worden . Bij die woorden sprongen Mauro, Juan en Marie bijna een gat in de lucht. Na al die lange dagen dat ze elke dag aan haar bed hebben gezeten zonder een teken van liefde is toch het sprankeltje hoop dat ze nodig hadden. Mauro heeft heel diep gezeten. Huilend langs het bed van Tinne gezeten. Huilend in slaap vallen. Met de gedachte dat hij zijn zus nooit meer in zijn armen kon nemen. Hij heeft zijn ouders ook zo zien liggen. Levenloos, stilte, geen beweging, geen zuchtje ademen en zij zijn nooit teruggekomen. 

Even dacht hij dat met Tinne hetzelfde zou gebeuren dat ook zij daar zo zou blijven liggen en dan uiteindelijk zou blijven liggen. Maar de woorden van de dokters hadden hem hoop gegeven hem even gelukkig gemaakt in al die donkere dagen die hij had meegemaakt. De eenzaamheid ook al had hij Juan die elke dag voor hem zorgde. Het was niet hetzelfde geweest. Niet dezelfde warmte die heerste in het huis. Niet dezelfde sfeer. De stilte het was anders. Nu zit hij voor de zoveelste keer in twee weken naast haar bed. Starend naar haar gezicht. Haar ogen toe, haar mond een beetje open en haar lange blonden haren die langs haar gezicht lagen. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was zo trots op haar. Hij zorgde zo goed voor haar en dat op haar eentje. Na die moeilijke tijd wilde ze nog voor hem zorgen. Juan zat in de andere hoek. Hij staarde uit het raam. Hij dacht aan de dingen die dat weekend met Tinne gedaan had. Al die leuke dingen. En nu ligt ze daar levenloos, roerloos bij die gedachten rolde er een traan over zijn wang. De afgelopen dagen had hij veel gehuild. Hij had beseft dat hij hier zat met een reden. Niet alleen om iedereen te troosten en de moed erin de houden maar omdat hij hield van de vrouw die hier lag. Hij hield met heel zijn hart van Tinne. Het was de vrouw waar hij een leven mee wilt beginnen. Samenwonen,trouwen,kinderen krijgen die gedachte zat al dagen in zijn hoofd. Een prachtige toekomst met Tinne. Hij had die gedachte gedeeld met Marie die was beginnen lachen en huilen tegelijk. 

Juan had haar vastgepakt en voor de zoveelste keer gezegd dat het wel goed zou komen en nu zat hij daar weer. Denkend aan de toekomst, denkend aan de vrouw van zijn leven. Denkend dat alles wel goed zou komen. Allebei wachtend tot Tinne het licht zou zien en terug tot bij hen zou komen. Mauro liep zachtjes tot bij Juan. hij had opgemerkt dat hij aan het huilen was. Zachtjes slaat hij zijn armen om hem heen. Huil maar het is oké fluisterde hij. Ik mis haar ook zegt hij. Daar zaten ze in de stilte enkel de warmte van elkaar, de omhelzing alles maakte het even zoveel beter. Mauro dacht na wat als hij Juan niet had gehad. Dan was er niemand geweest die voor hem zorgde. Had hij al die dagen alleen thuis moeten zitten. Hij pakt Juan steviger vast. Hij had al die steun wel verdient. Ze komt er wel door. Tinne is een vechter zegt hij. Samen draaien ze zich om en staren naar Tinne en op beiden hun gezicht verschijnt er een glimlach. Ik ga drinken halen zegt Juan. Zin in iets ? vraagt hij. Fanta is goed zegt Mauro als Juan de deur uitloopt. Mauro loopt terug naar Tinne en neemt haar hand stevig vast. Tinne ik ben het Mauro. Ik hoop dat je me hoort. Ik ben hier langs je bed. Ik mis je en ik wil dat je terugkomt. Maar ik ben niet de enige. Juan zit hier ook al elke dag. Hij zorgt elke dag voor mij. Hij houdt van je Tinne en ik ook. Vergeet je dat niet. 

Ik zie zwart. Een donker kille zwarte kamer. In de verte een klein wit lichtje. Ik wil ernaar toe maar kan geen stap verzetten. Ik hoor een stille stem. Ik probeer te luisteren maar het enige wat ik hoor is gefluister. Hij houdt van je hoor ik. Ik moet ernaar toe. Ik wil weten wie het is. Het geluid gaat weg als ook het wit lichtje wegdempt en ik weg val.

 Mauro laat haar hand los als Juan de kamer terug binnenkomt met drinken. Bedankt zegt Mauro als hij gewoon weer in de stoel gaat zitten en probeert zijn ogen even toe te doen. Zachtjes opende hij één oog en keek met een kleine glimlach naar Tinne dit voelde goed. Niet gewoon goed. Het gevoel dat er binnenkort iets goed zou gebeuren. 

Huppakee blijven lezen iedereen !! en hier is een video van mijn youtube kanaal als je nog vragen hebt voor een volgende Q & A mag je altijd insturen !!! Blijf stemmen en reageren en tot het volgende hoofdstuk Yenthe xxx