Het leven achter Ghost Rockers

Tinne ?

Weer twee dagen gingen voorbij. De dokters hadden weer hoop gegeven. Ze hadden gezegd dat Tinne aan het vechten was en dat ze echt wel wakker wilde worden. Dat haar hersenen volledig hersteld waren en er dus geen risico meer was op een terugval. Juan en Mauro waren elkaar in de armen gevlogen en hadden elkaar de komende vijf minuten niet meer losgelaten. Ze waren elkaar toevlucht. Iemand waar je naartoe kon als je het moeilijk had. Ze waren goede vrienden geworden en hadden elkaars steun goed gebruikt. Nu zat Mauro op school. Juan zat zo als elke dag weer aan het bed van Tinne. Starend uit het venster. Kijkend over Antwerpen. Nadenkend over de toekomst. Hij draaide zich om en staarde naar Tinne. Hij pakte haar hand stevig vast en verwarmde het met zijn twee handen. Tinne zei hij zachtjes. Ik ben het. Ik heb met die stiltes hier veel zitten na te denken. Maar toch blijf ik telkens bij één belangrijke gedachte hangen. De toekomst. En ik heb een conclusie gemaakt. Jij bent mijn toekomst Tinne. Jij bent de vrouw waarvoor ik ben gevallen en niet meer los wil laten. Ik hou zielsveel van jou. Daar stopte hij even. Even een stilte. Even rust. Jij bent mijn toekomst. Onze toekomst. Jij bent de vrouw waar mee ik wil leven. Waarmee ik wil samenwonen, trouwen, misschien zelfs kinderen mee wil. Tinne als je me hoort geef alsjeblieft niet op. 

Hij wou Tinne's hand loslaten maar hij voelde een kracht. Een kneepje uit Tinne's hand. Nee dit kan niet dacht hij. Tinne hoor je mee vroeg hij. Op dat moment kwam ook Marie en Wout de kamer in. Tinne ? Wat is er ? vraagt Marie. Ik denk dat Tinne mij hoort zegt Juan. Tinne ik ben het Marie zegt Marie en neemt Tinne's hand vast en ook zij voelt het kneepje. Omg dit is echt zegt Marie. Tinne je hoort ons wil je dan alsjeblieft voor ons je oogjes proberen op te doen. Hij voelde dat Tinne harder kneep in zijn hand. En als haar wimpers begonnen te knipperen hield hij het niet meer. Hij barstte uit in tranen. Zijn Tinne die daar nu al bijna drie weken lag zou wakker worden. En dan het mooiste moment dat hij de afgelopen dagen had meegemaakt. Tinne doet haar ogen open. Haar oceaanblauwe ogen straalde. Als Marie haar direct een omhelzing gaf. Juan staarde ongelovig naar Tinne. Er verscheen stilletjes een glimlach op haar gezicht. M...M...Marie zegt ze. Marie knikte. Ja blij dat je terug bent zegt ze. Een dokter kwam al meteen de kamer binnen. Aah mevrouw Oltmans u bent terug wakker. Tinne knikte voorzichtig. We gaan u meenemen voor onderzoek oké. De verpleegster namen haar mee. Juan zag nog juist haar blik naar hem gaan. Gaat het ? vraagt Wout aan Juan die nu al vijf minuten naar de deur staart. Ze is wakker zegt hij geshockt. Wout wist niet wat doen dus gaf hij maar een knuffel. Ook Marie knuffelde mee. De drie vrienden wachten tot Tinne terug kwam en nog geen uurtje later kwam ze de kamer al terug ingerold. Ze zei geen woord maar keek met één bleek naar Juan en lachte dan. Mauro kwam de kamer binnengewandeld. Hij sloot de deur normaal en schrok zich toen. Omg Tinne riep hij. En liep dan op haar af. Een grote, warme knuffel tot gevolg. Een warmte die de afgelopen weken niet meer gevoeld had die hij gemist had. Ooh ik ben zo blij dat je terug bent zegt hij. De tranen staan in zijn ogen. 

Marie en Wout vertrokken maar ze wouden Tinne hun rust gunnen. Al kon Marie het niet laten om haar nog één knuffel te geven. Juan liep even mee. Hij had frisse lucht nodig zei hij. Tinne was ondertussen al klaarwakker. Hoe lang ben ik weg geweest ? vraagt ze aan Mauro. Bijna 3 weken zegt Mauro. En wie heeft er dan voor jou gezorgd en voor het huis? Juan heeft dat gedaan zegt Mauro enthousiast. Echt ? zegt Tinne. Ja Tinne. Hij zat hier elke dag naast je bed. Hij heeft veel gehuild. Maar het mooiste vond ik dat hij zei tegen mij dat hij jou niet zou opgeven. Hij zei dat jij de vrouw van zijn leven was en zijn toekomst. Tinne moest blozen. Mag ik even met hem spreken ? vraagt Tinne. Tuurlijk zegt Mauro. Ik zal hem even gaan halen. Vastbesloten liep hij naar beneden. Hij keek rond of hij Juan ergens zag. Tot hij aan de ingang stond. Iets verder zat hij op een bankje voor zich uit te staren. Hey zegt hij. Juan kijkt hem aan. Tinne wil met je praten zegt hij. Juan schrikt even. Komaan man dit is je kans zegt Mauro. Juan springt op trekt zijn kledij goed voor hij gaat. Voor de deur van Tinne stopt hij. Hij ademt even diep in en opent dan met een grote glimlach de deur. Hey zegt Tinne zachtjes. Ze doet teken dat hij naast haar op het bed moet komen zitten. Juan doet wat ze vraagt als hij naast haar gaat zitten. Tinne legt haar hoofd zachtjes op de schouder van Juan. Meende je echt wat je hebt gezegd ? vraagt Tinne dan. Juan moet even blozen. Maar knikt dan. Tuurlijk meende ik alles. Als ik niet van je hield zou ik hier niet elke dag hebben gezeten en voor Mauro gezorgd hebben. Nu moet Tinne blozen. Ik hou ook zielsveel van jou zegt ze dan. En ik kan me geen toekomst voorstellen zonder jou. Dus zou je bij willen komen wonen ? vraagt ze. Eerst schrikt Juan dan even. Ja zegt hij en plant dan zijn lippen op de hare. 

Voila speciaal voor jullie, is alles terug goed gekomen met Tinne. Veel plezier met lezen !!!! XXX Ly Yenthe xxx