Yazdıkça yazıyorum bu hikayenin finali nasıl gelecek hiçbir fikrim yok :)
Keyifli okumalar :)
---LOKİ'DEN---
"Hala çok güzel görünüyorsun Leydim..."
Biraz daha geç kalmış olsaydık ölmüş olacaktı. Buna inanamıyorum.. Ona işkence yapmışlar.Vucudunun her yerinde buz yanığı vardı. Üzerine de saçma bir kumaş parçası sarılmış. Onu soymuşlar mı yani ? Ah! Zamanı geldiğinde hepsini tek tek öldüreceğim.
Esmer olan ten rengi çok beyazlamıştı. Dudakları morarmış, göz altlarıda aynı şekilde. Çok kesik nefes alıyordu ve kalp ritmi çok yavaştı. Yaşadığı için sevindiğim kadar bu halde olduğu içinde çok üzgünüm.Ve beni affetmeyecek. Söylediğim şeyler kabul edilir değildi ancak onun iyiliği için yaptığımı anlattığımda umarım affedebilir.
Düşünüyorum ben onun yerinde olsaydım affedermiydim ? Sanırım hiç kolay olmazdı. Ama bildiğim tek şey hayatta olması ve yanımda olması. Tabi birde beni seviyor olması...
Orada yine kendini düşünmemiş ve tüm evreni düşünmüştü. Garip olansa bu sefer benimle hiç konuşmamıştı. Tesserecti vermememle ilgili söylediği şey dışında. Ancak beklediğim beni gördüğünde koşup sarılmasıydı. Bu sefer koşsaydı onu bırakmazdım...
Şuansa benim yatağımda öylece uyuyor. Asgarda gelir gelmez şifacıların yanına götürdüm. Onlar gerekli şeyleri yaptılar ve odaya getirdik.Çok susuz ve aç kaldığı hem de aşırı soğuktan dolayı tüm sistemi çökmüştü. Ama şifacılar iyi olacağını söylediler.
Şimdi sıra bendeydi. İyileşene kadar yanındayım sevgilim...
---İREM'DEN---
Vucudumdaki sızıyla gözlerimi açtım.Harika yaşıyorum hala...Biraz kıpırdandıktan sonra kolum bişeye çarptı. Hafifçe dönüp ne olduğuna baktım. Loki..
Yanıma uzanmış ve uyuyakalmıştı anlaşılan.Ne çok özlemiştim onu AMA Garip bir şekilde çok uzak hissediyordum ona kendimi.Sadece yüzünü inceledim. Ve nefes alıp verdikçe inip kalkan göğsünü.Tapılasıydı hala ancak içimden sevgi dolu davranışlar gelmiyordu. Ona bağırıp çağırmak, hesap sormak istiyordum sadece. Buna da dermanım yoktu.
Vucudumdaki izler nasıl geçecekti bilmiyorum. Ne tür bir merhem deva olurdu ki ? Bunlar Lokinin yüzündendi. Ama bu sefer kolay affetmek yok !
Yavaşça doğrulup yataktan kalkmaya çalıştım. Canım acısa da yanında olmak istemiyordum. Ayağa kalkıp kapıya ilerledi. Burası Lokinin odasıydı daha önce kaldığım odayı bulabilirdim sanırım. Kapıyı açıp gitmeliydim burdan.
"Nereye gidiyorsun ?" özlediğim , aşık olduğum sesi... Sarılıp günlerce ağlayabilirdim ama bu kırgınlık geçmeyecekti.
Ona doğru dönmedim yüzümü. Kapıyı açıp çıktım odadan.
"beklesene! Nereye dedim ?" yiine cevap vermeden ilerledim. Arkamdan geliyordu. Cevap alamamak onu çıldırtıyordu.
"Kime diyorum duymuyor musun ?" bana yetişip kolumdan tuttu.
"A-ahh !" kolumun acısıyla inledim. Anında elini geri çekti.
"Ben ço-çok özür dilerim. Unuttum. Neden kalktın yataktan nereye gidiyorsun ?" yüzüne bakmıyordum bakmayacaktım da. Onunla konuşmamaya kararlıydım en azından dayanabildiğim kadar.
"Duymanda bir sorun olduğunu sanmıyorum.Olsaydı şifacı söylerdi." benimle konuşmaya çalışıyordu ama nafile.
Bedenim ayaktaydı evet çokta iyi görünmüyordu ancak ruhum kesinlikle burda değildi.Yaşayan ölü gibi olduğuma eminim. Çökmüş bir beden...
