Heyecanlı bir bölüm :) Keyifli okumalar :)
---LOKİ'DEN---
"Günaydın Leydim!" gülümseyerek yan tarafıma döndüm. Ancak karşımda muhteşem gülüşü ve melek yüzüyle sevdiğim kadın yerine beyaz bir yastık duruyordu. Benim sevgilim nerede! Biraz doğrulup etrafa bakındım. Leydim orada öylece dikilmiş duruyordu.Aynanın karşısında durmuş kendini inceliyor gibiydi.
"Leydim?" sesimi duymamış gibi dikilmeye devam ediyordu.
"Sevgilim?"hala hareket etmemişti.Ayağa kalkarak yanına ilerledim ve arkasından sarıldım. Ancak gözü bana kaymadı bile. Sadece bakıyordu ve nedense bu beni korkutmaya başlamıştı.
"İrem! Beni duymuyor musun?"cevap vermedikçe daha çok endişeleniyordum.Ne oluyordu ona?
"Neden öyle bakıyorsun aynaya? Her zaman ki gibi çok güzelsin." dedim. Düşüncem bunu duyunca yüzünde hafifte olsa bir gülümseme görebilmekti. Ancak tepkisizliği devam ediyordu.
Boynuna bir öpücük kondurdum.
"Çok güzelsin Leydim..." ve bir öpücük daha.
Sinirlenmeye ve korkmaya başlamıştım.Omuzlarından tutup kendime çevirdim.Çok soluktu ve çok durgundu. Bedenen burada ancak ruhen yoktu.
"Birşey söyle beni korkutuyorsun!"
Yine cevap gelmeyince iyice sarsmaya başlamıştım. Bu duruşunun sebebi aether den kaynaklı olabilirdi. Yine bir kabus görüyor ya da ruhen başka bir yerde olabilirdi. Var gücümle sarsmaya devam ederken kendimi duvara yapışmış buldum. Her yerim ağrıyordu. Aether kendini koruyordu ve beni savuranda o güçtü.Ancak Leydim olduğu yerde duruyordu. Güç onu etkilemiyordu görünürde. İçten içe zarar verip yavaşça öldürüyordu ancak dışarıdan şuan ki halinin dışında herhangi bir zarar yoktu.
"Loki napıyorsun yerde?"
"Hiç güneşleniyorum!"
"Ne delimisin sen ?"
"Belki de.." yanıma gelerek elini uzattı. Elinden tutup kaldırmaya çalışınca onu da üzerime çektim. Onu çok istiyordum her hücremle.Fakat ondan uzak durmak zorundaydım. Ben bir buz deviyim o bir insan. Benim ve onun fiziksel ilişkisi sadece acı verirdi ona.Ondan uzak durmak zorundaydım. Ve eğer bu yönde bir şey olursa kendimi kaybedersem buz devi görüntüme dönerdim ve buda hoş olmazdı.Onun sandığı gibi de minik şirin bebeklerimiz olmazdı. Benden bir çocuğu olması imkansızdı.Bunu ne kadar istesem de imkanı yoktu...
"Loki ne kadar sakarsın!"
"Ben mi sakarım ! Sensin o!"
"Bilerek çektin beni de!"
"Beni kaldırabileceğini düşünmen senin hatan!"
"Hiç yardımcı olmuyorsun!" dudaklarını büzerek yerde oturur pozisyona geçmişti. Ben de aynı şekilde yanına oturmuştum.
"Loki? Seni ben düşürdüm değil mi ?"
"Nasıl yapabilirsin bunu?"
"Bilmiyorum. Ama düşüşünü hatırlamıyorum.Yanındayım ve hatırlamıyorum! Aether olmalı.."
"Öyle ya da değil yanındayım ve yanımdasın. Bu önemli." göz kırpıp ayağa kalktım ve elimi ona uzattım. Artık üzülmesini istemiyordum. Kim bilir o kabuslarda neler çekiyordu. Bense ona inanmayıp yorgunluktan vs olduğunu söyleyip geçmiştim. Bana yanında kalmam için yalvarırken ben" zırvalık" diyerek gitmiştim. Kendime çok kızgındım fakat o beni affetmişti yine ve yine benimleydi.
