Odada bir sağa bir sola dönüp duruyordum. Yanında olmak güzeldı ama oyalanacak birşeylerde bulmam gerekiyordu.
Lokiyi izleyerek ömür geçirebilirdim ama illaki birşey bulmam lazımdı.Akşam olmuştu. Acıkmıştım. O sırada kapı tıklatıldı.
Yemek getirdi sandım Luna ama gelen o değildi...
"Leydim ?"
"Aa Valham gel lütfen" gülümseyerek karşılık verdi ve içeri girdi.
"Aslında emin değilim. Kalkıp yeniden öldürmeye çalışmasın beni ?"
"Bunu yapabilecek durumda gibi görünmüyor. " İç çektim. Uyan be adam!
"Umarım. Lokiye çok güvenemiyorum." başını yerden kaldırıp yüzüme baktı.
"Siz midgarda döndükten sonra bir süre yatmak zorunda kaldım. İyileşince ilk işim yanına gitmek oldu.--"
"Canına mı susamıştın ? Yeniden zarar verebilirdi."
"Bunun için sebebi yoktu..." bakışlarımla devam et dedim.
"Yani beni öldürmeye çalıştığında siz vardınız ama sonra yoktunuz."
"Benimle ilgisi ne ?"
"Anlamadınız mı ? Sizi kıskanmış olmalı. Benim Loki ile hiçbir ilgim yoktur. Saray muhafızı olarak yakından bile sayılı Görmüşümdür. Ama benden sebepsizce nefret etti. En azından ben başta sebep bulamadım ama sonra anladım."
"Valham roman mı anlatıyorsun ?" resmen hikaye anlatıyordu e hadi konuya gel.
"Yani Leydim sizden etkilenmiş olmalı." İşte buna kahkahayla gülebilirdim. Loki ve benden etkilenmek. Kendisi demişti tek önemsediğim güç diye. Bu mümkün değildi. Olsa olsa fıkra olur...
"Valham hayal gücün de benimkinden az değilmiş. Ortak noktalarımız var."
"Haklı çıkarsam karşılığını isterim"
"Benden nasıl bir karşılık bekliyorsun ?"
"Hımm onu da zamanı gelince söylerim. Gitsem iyi olur yokluğum farkedilmesin."
"Eminim Heimdall burada olduğunu biliyordur."
"Yani başkası farketmeden :)" gülümseyerek uzaklaştı yanımdan. Yine yalnız kaldım işte..
Bende yan tarafımda yatağında öylece sessiz yatan Lokinin yanına ilerledim . Başucuna oturup elini tuttum.
"Loki uyanmaya niyetin yok sanırım. Amma da uykucuymuşsun ha ! Kral olmak istiyorsun bide böyle yönetemezsin diyarı !"
Sanki cevap verebilirmiş gibi yüzüne baktım. Nefes almak dışında hiçbir hareketi yoktu.
"Leydim ? Yemek getirdim."
"Sonunda açlıktan ölmek üzereydim"
"Anca gelebildim Leydim. Şeyy azcık işim vardı da."
"Demek işin vardı. Sen benim yanımda olmak için görevlendirilmedin mi ?"
"Evet Le-leydim."
"O halde önceliğin her zaman ben olmalıyım. Bir daha bahane duymak istemiyorum!"
"Çok -çok üzgünüm." Luna çok saftı. Hemen inandı ve mahçupca bakıp gözlerini yere dikti. Gözleri doldu sanırım.
"Hadi amaa inanmış olamazsın. Önceliğin Valhamsa kabul edebilirim. Keşke biraz önce gelseydin onuda görürdün" gözleri parladı ve anında söndü.
