Venomous

Final

Final

ZXAVIEN

Dalawang taon na ang nakalipas ang nakalipas simula ng mawala si Lane. Pero hindi pa rin kami sumusuko. Ginalugad na namin ang buong Reugal pero walang makapagsabi kung nasaan si Lane. Ako ngayon ang nagmamanage ng Sullivan at Leviste Companies. May Mafia na rin ang Sullivan at mas lalong lumalago ang Leviste.

"Dadda? Aalis ka po ulit? Hahanapin mo po ulit si Momma?" Sabi ng anak ko. He's six years old now. Ziro became really responsible ng wala si Lane.

"Yes, baby. So wait for me to comeback again okay? Don't be a pain in ass to you uncles." I told him while ruffling his hair.

"Pero dadda, maybe momma didn't really love me. That's why she left with my siblings." Malungkot na saad nito sa akin. I also know that we have a child. Pero sabi nina Sheol sa akim ay hindi daw malinaw kung nakasurvive ang mga bata. Pagkatapos daw kasing umalis ni Lane ay sinabi ng doctor na kakaunti lang ang poryento mabuhay ang anak ko.

Kaya nabuo ang mga hinala ng Infernum na kaya baka hindi na bumalik si Lane ay hindi nabuhay ang anak namin pero sabi ni Sheol ay gusto daw talagang umalis ni Lane pagkatapos ng lahat. Gusto daw nitong magpahinga.

"No, baby. It's dadda's fault kaya umalis si momma okay?" I lied, I can't bear to see Ziro blaming his mother. They are both precious to me.

"Dadda's going na, okay?" I told him as I kissed his cheeks and hug him tight. Kapag kasi aalis ako para hanapin si Lane ay inaabot ako ng isang linggo o higit pa. Si Ziro ay naiiwan sa mga tito niya.

Tumango naman ito sa akin at pinakawalan na ako. Sumakay ako ng helicopter kasama si Xos. Pupunta kami ngayon sa bandang kabundukan ng Xedolin, malapit sa Harnule at titigil na rin roon para tingnan ang bussiness kong apartment.

Matagal ang oras na nilakbay namin. Pinababa ko ang helicopter sa tubig para maabot ko ito. Lane loves water, the reason why she loves yellow because of the reflection of sun in the water. That's why she both love them. Marami nga itong mga photography na ang object ay waves, water or sea. Bihira lang itong magportrait.

Sa kalayuan ay may nakita akong babaeng nakatayo. May kasama itong dalawang bata. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Kilalang kilala ako ng katawan na iyon. Maski hibla ng buhok nito ay kilala ko.

"Stop the helicopter! Fcking stop in in Harnule." Sigaw ko sa piloto. Nataranta na rin si Xos ng makita ang tintingnan ko. Pero hindi na ako nakapaghintay na maglanding ang helicopter at tumalon na sa dagat. Sinigaw pa ni Xos ang pangalan ko pero wala akong pake.

Nilangoy ko ang ilang kilometrong pagitan namin ni Lane. Nanlalabo ang mata na umahon ako sa tubig ng marating ko ang dalampasigan.

Nanigas ako sa kinakatayuan ko habang tumutulo ang luha ko. Wala na si Lane kung saan ko ito nakita kanina.

Napaluhod ako at sinuntok ang buhangin. Naghallucinate lang ba ako? Patuloy lang akong umiiyak. Dapat bamg sumuko na ako sa paghahanap? Pero hindi ko kaya. Kung titigil ako ay para narin akong tingalan ng hininga. Siya ang kapayapaan ko sa magulo kong mundo.

Umupo nalang ako sa dalampasigan. Pinanood ko ang pagbaba ng araw. Kinunan ko ito ng litrato. Kinukunan ko ng litrato ang bawat pagbaba ng araw na wala siya sa tabi ko. This is the 734th shot. She loves it, I am sure she'll love it once I show it her, she'll comeback to me.

Nakatulala lang ako sa langit hanggang sa nawala na ang araw. Another day without you. I feel like I am dying.

"Baby, it's been 734 days since you left. Please comeback." Sabi ko habang nakatingin sa buwan. Inabot na ako ng gabi dito pero parang wala akong lakas na bumalik sa helicopter. Gusto ko nalang manatili sa isla kung saan naghalucinate ako. Parang gusto nlang ng utak kong makulong sa halusinasyon na iyon at hindi na magising.

Napatungo ako at pinunasan ang luhang kanina pa tumutulo. Pagtunghay ko ay nakita ko ang pinakamamahal ko. Nakatayo at nakangiti sa harap ko.

Wala akong inaksayang oras at niyakap ko siya. Kahit hindi nakakalalaki ay humaguhol ako ng iyak.

"I-If t-this is a d-dream, p-please d-don't wake me up. P-Please. I am c-contented here. D-Don't bring me back." Hindi ko na maderetso ang sinasabi ko.

Marahan akong hinarap ni Lane sa kanya. "T-This is not a dream, baby. I am real, I am now here. I've waited for you to find me because I know that will always find your peace in this chaotic world." Ngumiti ito habang naiyak rin. Pinanunasan ko ang luha niya at hinalikan siya ng matagal. Dinadama ko lang ang lambot ng labi niya habang hawak hawak ko ang pisngi niya.

"I-I thought I will never see you again. I thought I will die without seeing you again. I always wish when it's 11:11. I always think of you. I thought it was only hallucination." Napaluhod ako sa sobrang panghihina. Ang tagal kong naghanap. Ang tagal kong hinintay ang pagkakataon na makikita ulit kita. Ang tagal-tagal, baby.

"I am sorry, baby. I am healing myself. Look at me. I am now full of hope. I was filled with darkness, pain and anger. Now that I fully love my self I can now love you without doubts." She said. I am proud of her. I am really proud of her. She look like an angel staring at my soul.

"I am sorry for everything, I ams orry that I didn't tell you. I've been loving you eversince, baby. Eversince you are elementary." I told her kaya nanlaki ang mata nito habang sunod sunod na natulo ang luha.

"I am sorry I have to leave you and everyone. How's everyone? Our son? Infernum?" She asked.

"Come with me, they missed you so much,baby." Tumango naman ito sa akin.

"I will never let you go again." Niyakap ko ito ng mahigpit. "You will always be my comfort in my chaotic world. You are my silence. You are my healing water. You are the quiet place where I always want rest. You are my everything. I will never stop saying that." Pumatak ang luha niya kaya pinunasan kong muli ito. Ngumiti siya akin. Hinding hindi ako magsasawa sa mga ngiti niya.

"I have a gifts for you." She said.

Inakay niya ako papunta sa tinutuluyan niya. Pagdating namin doon ay parang tumigil ang mundo ko.

There are two mini me's. A girl and a boy. They both take little steps as my love help them to walk and approach me and then they hug me recognizing me as their father.

"They are Azul Vilzen and Yejira Hanalei Sullivan. Our angels." She smile sweetly. Muling pumatak ang mga luha ko.

Tumingin ako sa kanya at sa mga anak ko. They both have my eyes.

"Wala na akong mahihiling pa." Bulong ko habang taas baba ang balikat.

Sinama ko siya sa yakap namin ng mga anak namin. Saka ko tingnan buwan na sumisilip sa bintana.

The moon witness the best day of my life. Ang aking pamilya kasama na si Ziro ay nasa bisig ko at hindi ko na sila papakawalan pa.

Sila ang buhay ko. Sila ang tanging totoo sa mundong puno ng kasinungalingan. Sila ang tanging liwanag sa madilim na gabi.

They are my universe.
-------

#VenomousHighWP or #VenomousWP

Use this hashtag to tweet your reactions about the story! I'll be checking your tweets! <3 Thank you for reading!

twitter: @nadineebautista
instagram: @nadineebautista
facebook: nadine bautista