Reece | DE#0,75

TWELVE

I don't like the music other people tend to share
Hate your loser lyrics, middle fingers in the air
I'm a starving artist nowhere close to millionaire
I prefer my Kia, middle fingers in the air

Missio – Middle Fingers

Czy ty mnie śledzisz?

Cody

Jak dla mnie jest stanowczo za wcześnie, by wstać z łóżka. Gdybym tylko mógł, spałbym jeszcze dłużej, nie przejmując się, którą godzinę wskazuje mój zegar. Sobotni poranek miałem spędzić na lenistwie i zwykłym obijaniu się, ale otwieram oczy tuż po siódmej trzydzieści. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę wstaję tak wcześnie i jestem wyspany. To musi być jakiś cud.

Przez zamknięte okno słyszę działającą kosiarkę i silnik jakiegoś samochodu, który akurat przejeżdża pod moim domem. Wznoszę oczy ku górze, napotykając panoramę Sydney, która znajduje się na mojej ścianie. Teoretycznie mógłbym jeszcze spać, ponieważ nikt nie tłucze mi się do drzwi, powtarzając, że zaraz spóźnię się do szkoły, ale szkoda marnować dnia.

Zwykle w tygodniu ustawiam co najmniej dwa budziki. Trzecim jest moja mama, która zagląda do mnie, gdy nadchodzi ten krytyczny moment, gdy trudno będzie mi zdążyć. Nim zdałem prawo jazdy, co stało się dosłownie kilka tygodni temu, jeździłem do szkoły miejskim autobusem albo prosiłem tatę, by mnie podwoził. On zaczyna jednak pracę o tej godzinie, gdy ja naprawdę powinienem być w szkole, więc nie mógł wiecznie ze mną jeździć. A busy mają tę głupią tendencję do uciekania.

Zabawne, mama myślała, że kiedy zdam prawko, nagle przestanę się spóźniać, ale to tak nie działa. Chociaż z reguły jestem dość energiczny i nie lubię ślamazarstwa, rano wlokę się jak żółw. Wiem, że wszystkim przeszkadza to moje wieczne spóźnianie się, ale gdyby nie kochali mnie tak mocno, pewnie ktoś dawno zdzieliłby mnie w łeb.

Wychodzę z łóżka i powoli drepczę do łazienki. Czeka mnie dziś trochę nauki na sprawdziany, które mam w przyszłym tygodniu. Z reguły nie przepadam za nauką. To nie tak, że nie lubię dowiadywać się nowych rzeczy, ale nie cierpię ślęczeć nad książką przez milion godzin, by później i tak o wszystkim zapomnieć. Co najlepsze, mnóstwo wiadomości zapamiętuję z lekcji, więc moje oceny są naprawdę dobre.

Szybko szczotkuję zęby, może aż za szybko, bo moje dziąsła zaczynają krwawić, a potem przeczesuję ręką włosy. Wcale nie są tak długie, są właściwie dość krótkie, chociaż zachodzą mi na uszy, ale mają okropną tendencję do kołtunienia się. Mam to po mamie, ona przez lata nosiła długie włosy, ale w końcu ścięła je, bo niemożliwie jej przeszkadzały. Zawsze mówiła, że te wszystkie kołtuny przyprawiają ją o zawroty głowy, teraz wiem, co czuła. Ale kiedy moje blond włosy wracają do ładu, układam je tak, jak zwykle, stylizując je lekko.

Lubię dobrze wyglądać. Może to skutek uboczny mieszkania pod jednym dachem z siostrą, która wręcz zmuszała domowników do brania udziału w jej kosmetycznych rytuałach, albo tylko niechęć do wyglądania jak kupka nieszczęścia. Dzięki temu zawsze przychodzę spóźniony, ale wyglądam nie najgorzej.

Kiedy wreszcie wychodzę z łazienki, szybko przebieram się w swoje dresy i schodzę na dół, żeby zjeść śniadanie. Będąc na schodach, słyszę ożywioną rozmowę swoich rodziców, którzy naprawdę zawzięcie dyskutują na nieznany mi temat. Im bliżej jestem, tym więcej słów wyłapuję. Pada takie stwierdzenie jak "potrzebny remont", "pełny bak", "konto oszczędnościowe". Innymi słowy – prowadzą po prostu rozmowę dorosłych. Kiedy byłem mały i spędzałem trochę więcej czasu ze swoją starszą o sześć lat siostrą, Melanie, czasami natykaliśmy się na te momenty, w których rodzice siedzieli przy stole w kuchni, tonącym w przeróżnych papierach, i rozmawiali o finansach. Nie mieliśmy problemów, ale wiadomo, że prowadzenie domu kosztuje. Zresztą nie tylko to. W takich chwilach Mela zawsze brała mnie za rękę, prowadząc mnie do innego pokoju, tłumacząc mi, że rodzice rozmawiają o "rzeczach dla dorosłych". Teraz brzmi to komicznie, ale wtedy działało, nie pałętałem się nikomu pod nogami.