AZRAİL (TAMAMLANDI )

Uçmak (37. Bölüm)

Öpüşen iki sevgilinin ruhuydu.

Uçsuz bucaksız bir sevdanın imkansızlığıydı. Belki umut belki hayal belki de yalnızca deli kalplerimizin birbirine atan yanıydı. Duygular sevgiyi gösterirken aşk bu ana boyun eğmişti, benim aşkım beni göğsüne saklayıp; "Ulan ben daha öpmedim. " diye homurdanmaya başlamıştı. Gözümün gördüğü gerçek hala bizim karşımızdayken yutkundum, ne diyeceğimi bilmeyecek bir haldeydim. Hatta ayakta dahi zor duruyordum nitekim bu sahne ben ve Alkım' dan bile daha imkansız geliyordu.

"Bu imkansız..." diye konuştum, imkansız olan biriydim halbuki. "Alkım, ben doğru mu görüyorum? " diye sordum kafamı ona çevirdiğimde onun o sahneyi değil de beni izlediğini fark ettim.

"Doğru görüyorsun güzel kız." diye konuştu, sonra bedenini bedenime çevirdi, ellerini belime doladığında bende ona dönmek zorunda kalmıştım. Ama kafamı yine o görüntüye çevirdim, bu sefer öpüşmüyor yalnızca masumca sarılıyorlardı. Birbirlerinin damlası bile akmazken şaşkınca Alkım' a döndüm.
"Gerçekten müthiş..." diye konuştum "İmkansızlık hep biz ikimiziz. " diye yanıt verdi o da. Ben bir an ne diyeceğimi bilemediğimde Alkım sırıttı, "Ulan..." diye konuştu "Bu bir mesaj bence, hadi bana beni sevdiğini söyle. Sonra da öpüşürüz. " Bu konuda ciddi olup olmadığını bilemeden "Ya... " diye konuştum, göğsüne bir tane vurduğumda " Utandırmasana. " dedim ve kafamı önüme eğdim, güldü hatta hiç saklamaya gerek dahi görmeden.