AZRAİL (TAMAMLANDI )

Onunla Nefessiz Bir Yaşam (40. Bölüm. )

❄❄

Sessizlik aslında ikimizin de aynı anda birbirimize sevgiyi mırıldandığı bir andı. Bizim sevgimiz öyle büyüktü ki gökyüzünde insanlığa erişmeyen ama o sonsuzlukta kopan bir fırtınaya sebep oluyordu. Bizim sevgimiz gökyüzünde ki yıldızlara yıldırım oluyordu, bizim sevgimiz güneşe buz oluyordu hatta ve hatta aya gündüz oluyor ve geceyi silip ayın zamanıyla oynuyordu.

Belki güneş geceye, ay gündüze aşık oluyor ve bizim gibi mucizevi aşklar doğuyordu.

İdam sehpası çekildi, bizim sevgimiz sonsuzluğa erişmek adına adımını boşluğa attı.

Sonra zaman o ana aktı.

Alkım' ın aniden bileğime dolanan parmaklarına bakıp gülümsedim.
"Nereye gidiyoruz? " Gözlerime baktı, gözlerime mırıldanan sevgisi yüreğimin ferahlamasına sebep olurken "Bir önemi var mı? " diye sordu. Önemi yoktu, onunla olduktan sonra nerede olduğumun hiçbir önemi yoktu.

"Yok, önemi yok." Sonraki anılarda ikimizde susmuş, arabaya binmiş ve birbimize olan sevgimizi nefeslerimize saklamıştık. Bazı anlarda onun bana emanet ettiği bu sevgiyi nasıl olurda bu denli hissettiğimi anlamıyordum, bazen gerçekten kalbimin en derinin de hissettiğim bu adamın gerçek olup olmadığına karar veremiyordum.

Ona baktım, kafamı koltuğa yaslayıp onu izledim. "Gerçek misin, sen ya? " Mırıldanışım ile kafasını çevirip bana baktı. "Çok yakışıklı olduğumu biliyorum ama sen böyle bakınca daha bir emin oluyorum." Sırıttım, ilk zamanlarda benim ona bakışlarımdan yararlanıp çok yakışıklı olduğunu söyleyen bir adamdı.
Derin bir nefes aldığımda yine sordu. "Çok yakışıklıyım değil mi? "