-WAIT!-
Sunday ngayon at dahil sunday gusto ko ng sundae... joke...nakalabas na ako ng ospital. After 2 weeks... Ang tagal, nakakabore dun sa loob.
"Jake, wag ka na munang pumasok bukas. Rest here in the house. Baka may mangyari pa sa'yo." Pag-aalalang tono ni tanda sa akin.
"Whatever. I'll do what I want."
"Jake naman. Stop being a stubborn child and listen to me."
"Listen your face."
"Pwede ba. Inaalala lang kita. May bandage pa nga yang ulo mo dahil sa sugat. Delikado pa sa'yo kung lalabas ka kung ganyang hindi ka pa ganun kagaling."
"Oh please tipsy man. Pinalabas na nga ako ng doctor after being jailed in that hospital for 2 weeks. So it means magaling na ako." Pag sagot ko sa kanya ng walang ka gana-gana. Pag ganito ba namang kinaiinisan ko ang kausap ko, Hay nako... -_______________-
"Son. Please, listen to me. Kung nandito lang ang mom mo, hindi siya papayag na pumasok ka agad."
"But sorry. Mom wasn't here. So Mister, you can leave my room." At nagsenyas pa ako sa kanya na pinapaalis na siya.
"Fine. Basta kung papasok ka bukas wala ka ng ibang pupuntahan pagkatapos ng klase. Bahay at school ka lang muna ngayon.Understand?"
"Whatever you say man. I won't follow you."
At umalis na siya. Buti naman, ayoko talaga siyang nakakausap. Pagkatapos kong kumain, ininom ko agad ang gamot ko. Open my laptop.
Naupo ako dun sa kama ko habang nakataas ang dalawa kong paa. I search in the net and WHOLAH! "Wattpad.com?" Sounds interesting. Ano kayang meron dito?
Search....
Search....
Search....
BINABASA MO ANG
Runner Up's Promise *Season 1 Completed*
Fiksi RemajaHanggang kailan mo kayang kumapit sa PANGAKO? Gaano mo katagal kayang magkaroon ng matigas na puso tulad ng sa bato? Read. Comment. Vote. Follow. :)
