Preying Her

Epilogue

+++++

Happiness

Being hurt is something you can't stop from happening but being miserable is always your choice.

And happiness is also a choice. You choose to smile, you choose to laugh. Nothing will make you happy unless you choose to be happy.

Being happy is a very personal thing and it really has nothing to do with anyone else.

Ikaw ang nagdedesisyon sa buhay mo kung pipiliin mong maging masaya o maging misirable. You're the one who making the decisions in your life hindi iyong ibang tao.

Minsan may mga desisyon tayong pinagsisisihan. May mga desisyong, tama at nakapagpapasaya sa atin. There's also a decision that can disappoint us. Marami ang kahihinatnan ng desisyon natin. But don't ever feel bad for making a decision that upsets others. You're not responsible for their happiness. You're responsible for your happiness.

It's your choice.

Lahat tayo may iba't ibang kwento at may iba't ibang paraan kung paano malalampasan ito. Choice is always been there and happiness is the result of your choice if you choose the best.

"Nak?"

Napalingon ako sa aking ina na kasalukuyang nakasuot ng makintab at kulay rosas na damit. Ang ganda niya, sobra. I nervously smiled at her.

"Hmm?"

"I'm sorry kung sa ganitong paraan," she sincerely apologized.

Life is full of choices. She chose to be here and make me happy instead of sitting there and have time with her husband. Kaso ang paraan na gusto niya ay hindi ko nagustuhan. Ilang ulit kong pinaintindi sa sarili ko na magiging maayos din ang lahat pero hindi niyo maiaalis sa'kin na natakot din ako sa pamamaraan na ginawa nila. Oo, para nga ito sa akin. I should be happy instead but—I cant explain. Basta nasasaktan ako yet I'm still happy.

"I'm sorry anak."

I sighed deeply as I looked at the mirror in front of me. I am so gorgeous in my light make up. It emphasises my natural beauty and at the same time my pinkish cheeks. Katatapos lang akong make-upan.

Pagkagising ko kanina ay agad nila akong inayusan. At first, I'm a bit oblivious pero nang mapagtanto ang lahat ay nagiging malinaw na sa utak ko ang nangyayari.

Lumapit siya sa'kin at pinakatitigan ako sa salamin. I really looked like her. Magkamukhang-magkamukha kami kahit saang anggulo mo tignan. Kung titingnan mo ay pwedi kaming mapagkamalang magkapatid. Parang hindi nga tumatanda ang aking Ina. Ang bata pa nito tingnan kahit may edad na.

"Gusto kong maging masaya ka nak. At hinintay ko iyong araw na bumalik ka ng Pilipinas para makabawi ako sa'yo. This is all my plan at walang kinalaman si Craig dito. Inutusan ko lang siya kaya sana huwag sumama ang loob mo sa kanya."

I remembered, sobra ang kabang naramdaman ko kahapon. Ang malaman na kinidnap ang anak mo ng mga armadong lalaki? Parang gusto kong magwala at umiyak ng magdamag. Hindi ako mapanatag sa totoo lang. Pero nang malaman kong si Mama at Craig ang may gawa no'n, I felt at ease. Gumaan ang pakiramdam ko kasi alam kong safe ang anak ko. Wala na akong pakialam kung ano man ang nangyari basta ang importante sa'kin ay okay si Zer.

"Gusto ko kasing makabawi. Alam kong ako ang dahilan kung bakit tumagal kayo ng ganito. Ayokong lumampas na naman ang isang araw na hindi kayo buo. I want you to be happy, and that happiness is him. Kaya noong araw na napapayag ka namin ni Jervy na umuwi ng Pilipinas ay sobrang saya ko because atlast, magiging masaya na din ang anak ko." Gumaragal ang boses nito kaya naibaling ko ang paningin ko sa kanya. My mother was crying!