Arrowed Hearts

Arrowed 44

Arrowed 44

Lies

We remained silent the whole time. Labis labis ang paghuhurumentado ng puso ko habang narito sa loob ng sasakyan ni Creig. Creig didn't speak. Ngunit nahuhuli ko naman ang pasulyap sulyap siya sa akin.

I feel so sad and guilty. Matapos nang nangyari sa loob ng bahay nila at ang sinabi ni Creig ay tila isang patunay na nagkamali ako. Hindi dapat ako nagpapadalos dalos ang bibig ko. What I said is beyond Creig's limit. And I know that.

Kinagat ko ang labi ko't hinarap si Creig. He's not looking at me. Kaya tumikhim ako.

"I-I'm sorry, Creig. I shouldn't say that... Dapat ay hindi ako nagpadala sa... takot ko."

He looked at me. His pitch eyes says that he's angry. Inangat ko ang aking kamay para haplusin ang kaniyang pisngi. His jaw clenched hindi ko alam kung dahil sa hawak ko sa galit niya sa akin.

"Natatakot lang kasi ako... Natatakot ako na masaktan ulit... na mapahiya. I'm scared, Creig. Scared of being a shame and the reason of your downfall..."

Nanginginig kong binaba ang aking kamay. Hinuli niya agad iyon at hinawakan ng marahan.

Pinanood ko ang ginawa niya. He gently caressed it and intertwined our hands together.

"Ssh. Don't be scared of anything, Prai. I will not let that happen to you. Hindi kita hahayaang masaktan." His low voice enveloped my ears.

Tinitigan ko lang siya. His facial expression turns soft.

"But your mother. She hates me."

Umiling siya. "We don't need anyone's approval."

Lumunok ako at hindi nagsalita.

"Do you trust me?"

Nakakalilo ang mga tingin na pinupukol sa akin ngayon ni Creig. I am so daze. Pumintig na naman ng napakabilis ang puso ko. Pilit ko itong kinakalma.

Nababaliw na yata ako.

Mabilis akong tumango at ngumiti.

"I want your words, baby. Do you trust me?" he asked again.

Grabe! Feeling ko kaunting lakas na lang ay lalabas na ang puso ko sa ribcage nito.

"Yes, Creig. I trust you." saad ko.

He nodded and smiled at me. Somehow, I feel calm. Those eyes... His eyes is telling me something. An assurance? A determination? Maybe. Pero ngayon. Kakapit na talaga ako kay Creig.

No matter the circumstances are, wala na akong pakealam. Dahil nagtitiwala ako sa kaniya.

"Great. I trust you too, Prairie. Let work this out, alright?"

Tumango ako. The only way I can show him much as I trust him. Na hindi ako magpapaapekto sa kahit ano... kahit kanino.

Kasi this time, nangako ako sa kaniya. We will work this out. Hindi na ako tatakbo. Ang problema ay problema na kailangang resolbahin.

Days passed and we still constantly communicating with other. Hindi na rin naman sa akin binabanggit ni Creig ang tungkol sa Mommy niya o sa pag-uusap nila matapos ang gabing iyon. I never asked about that even. I am contented with I have now.

"Your place or my place?" Creig asked pagkatapos niya akong sunduin sa bahay, isang araw.

Before we went out from my house. Mom looked at me with so much curiosity. Bago pa man siya magtanong ng kung ano pa'y umalis na kaagad kami ni Creig.