İşte oradaydı...
Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Ona biraz daha dokunmazsam sanki ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni resmen ele geçirmişti. Yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durup ona baktım.
O kadar güzeldi ki...
Bir papa...
Merhaba, Uygar Wattpad camiasında en çok eleştiri alan karakterlerden biri olsa da müthiş bir fan kitlesi de var. Sevgisini göstermeyi bilmiyor maalesef. Bir çocuk sevgiyi, paylaşmayı, merhameti ve saygıyı annesi ve babasından öğrenir ama yazık ki Uygar onları çok küçük yaşta kaybetmiş. Hem de çok acı bir şekilde. Uygar'ı okurken içindeki yaralı çocuğun feryadını da lütfen duymaya çalışın. Duyabilenler onu çok seviyor zaten. Tıpkı benim gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar...
&
Zeynep
Buradaydı işte!
"Bir daha sakın karşıma çıkma," diyen adam buradaydı... Gözlerindeki ateş yine yakıyordu beni ve keskin bakışları esir almıştı gözlerimi. Ne işi vardı burada, neden gelmişti? Anlayamıyordum...
Yavaşça bana yaklaştı ve ellerini yanaklarıma koydu. Gözlerime derin bir şekilde ve gözlerini kısarak baktı, sonra yavaşça alnını alnıma dayadı.
Titriyordum ve midemde garip kasılmalar hissediyordum. Bu his de neyin nesiydi böyle? Heyecana daha fazla dayanamayarak gözlerimi kapattım. O an kulağıma fısıltıyı andıran boğuk sesi geldi: "Senin bana kastın ne be güzelim?"
Nefes alamadım, bana "güzelim" mi demişti gerçekten? Yoksa bu bir rüya mıydı?
Cevap veremedim, o anın büyüsüne kapılmıştım. Kolumdan tutarak beni hızla çekmesiyle büyü bozuldu, dışarı çıktığımızda dehşete kapıldım. Gece kulübü bomboştu, bir saat önceki kalabalık tuz buz olup havaya karışmıştı.
Derin ve Ömer nerdeydi? Uygar Bey beni kolumdan sürükleyerek arka kapıya yöneltti. Telefonunu eline alıp kulağına koydu, hiçbir şey anlamıyordum. Neler oluyordu böyle? Hani derler ya, "Ağaçtan düşen yaprak rüzgârın oyuncağı olurmuş. Sonrası, rüzgâr nereye, sen oraya." İşte ben de Uygar'ın rüzgârına kapılmış bir yaprak gibiydim.
Telefonda konuştuğu kişiye bilgi verdi: "Kız benimle. İki dakika kaldı, hemen dışarı çıkın!"
Ne demekti bu sözler, bu telaş neyin nesiydi? Beni arka kapıdan dışarı çıkardı. O sırada dışarıdan gelen bağrışmaları duydum. Çığlıklar, siren sesleri...
Allah'ım, neler oluyordu böyle?
Hava buz gibiydi. Uygar kıyafetime baktı ve öfkeyle bağırdı: "Bu nasıl bir kıyafet? Bütün gece bu halde mi dolaştın sen?"
Sinirle ceketini çıkararak üstüme giydirdi. Oyuncak bebek gibiydim, sanki vücudum tüm fonksiyonlarını yitirmişti. Beni hızla arabaya bindirdi ve gaza bastı.
Telefonunu çıkarıp kulağına koydu ve tekrar konuşmaya başladı: "Çıktınız mı? İyi, kızın arkadaşına gidin ve onun bulunduğunu söyleyin. Sonra da dağılın!"
