Ece için yeni okul, yeni şehir ve yeni arkadaşlıklar demekti. Yeni şehrini sevdi, birkaç kişi dışında yeni arkadaşlarını da. Birisi için hissettikleriyse çok farklıydı. Kendisini sevdiğine inandırdiğı bir sevgilisi olsa da buna engel olamadı. Ama ha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16.BÖLÜM "GERÇEK"
İnsan tüm umutları avucunun içine almalıydı, vazgeçtiği ve vazgeçemediği her şeyler birlikte o umutlarını geleceği için büyütmeliydi.
Hayat devam ederken, ben hep elimdekilerle ve elimde olmayanlarla baş etmeye çalıştım.
İyi veya kötü yönleri olan kocaman bir boşluğun içine düşmüştüm. Vazgeçmek ve yeniden başlamak arasında gidip geldiğimiz bir var oluştu hayat. Bir adım sonrası belirsizlik, bir adım sonrası çaresizlik ya da yeni bir umut. Hiçbir zaman bu iki noktanın birleştiği yerde var olamazdık. Ya biri ya da diğeri. Çaresizlik yeni bir umut doğururdu. Her vazgeçiş yeni bir hayat demekti.
Kendimi öylesine hissiz ve yorgun hissediyordum ki gözlerimi pencereye vuran yağmur damlalarından ayıramıyor, bunu hakikaten istemsizce, elimden gelmeyerek yapıyordum.
Başımı yorganın altına iyice çekmiştim, sadece gözlerim yorganla örtülü değildi ve kısmen yastıkla bütünleşmemişti. Bedenimi tıpkı küsmüş bir çiçeğin yaprakları gibi içine kapanmıştı. Bacaklarımı karnıma kadar çekmiş, başımı da yumuşak yastığa gömmüştüm.
Bora uyumam için kendi yastığını verdiğinde deli gibi uykum olsa da uyuyamamış, yastığı az ilerideki tekli koltuğun yastığıyla değiştirmiş ve ancak o şekilde üç dört saat uyuyabilmiştim. Böyle bir şey yapmak bana ağır gelmişti ama diğer türlü, o yastık başımın altında Bora'nın kokusu burnuma dolarken hiç doğru hissedememiştim.
Neyse ki Bora da birlikte yatalım diye bir öneriyle bana gelmemişti. Onu reddetmekle bir kez daha aynı şeyle yüzleşmek beni daha güçsüz kılabilirdi.
Kol saatime başımı kaldırmadan göz ucuyla baktığımda saatin dokuza geldiğini gördüm. Vaktin daha erken olmasını dileyen tarafıma hak vererek gözlerimi huzursuz bir şekilde kapattım. Biraz sonra açılıp kapanan kapıların sesinden Bora'nın da uyandığını anlamıştım. Aslında o gelip uyanmam için bana seslenene kadar kafamı hiç kaldırmak istemiyordum ama yatmaktan her bir yanımın uyuştuğunu da hissediyordum. Yatakta durdukça daha çok düşüncelere dalıyor olmam beni git gide yormaya başlamıştı ve sonunda buna dayanamayarak yataktan usulca doğruldum.
