Ece için yeni okul, yeni şehir ve yeni arkadaşlıklar demekti. Yeni şehrini sevdi, birkaç kişi dışında yeni arkadaşlarını da. Birisi için hissettikleriyse çok farklıydı. Kendisini sevdiğine inandırdiğı bir sevgilisi olsa da buna engel olamadı. Ama ha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20.BÖLÜM "SİMSİYAH GECE"
Haftalardır hayatımı belli bir düzene oturtturmaya çalışıyordum. Kafede çalışmaya başladığımdan bu yana iki hafta geçmişti. Ama itiraf etmeliyim ki okul ve işi bir arada götürmeye çalışmak beni daha sorumluluk sahibi biri yapmıştı. Derslerime daha sıkı sarıldığımı hissediyor, kafeden yurda dönünce avanak avanak takılıp telefonumda boş vakit öldürmek yerine derslere bakıyor, eksik olduğum konuları tamamlamaya uğraşıyordum.
Anneme henüz çalıştığımı söylememiştim. Eğer söylersem karşı çıkacağını, sırf bana para yollamak için geceler boyu uyumayıp eskiden sık sık şimdilerde de ara ara yaptığı el işi dantelleri, yazma kenarları gibi yeni evleneceklerin çeyiz hazırlığı ürünlerinden olan emeklerini satmak için uğraşacağını biliyordum.
Aslında annemin elinde her zaman bir iş olur, bir şeyler üretmeyi sever. Fakat bu hobisi olduğu için değil de diğer amaç için olduğu zaman gözleri ağrıyana kadar onlarla uğraşır.
Cem Abi ilk haftamın sonunda bana aylığımın bir kısmını vermişti. Ben ne kadar şu anlık ihtiyacım olmadığını, ay başı geldiğinde alabileceğimi söylediysem de bana kızar gibi yapıp ısrarla elime tutuşturmuştu parayı.
"Ayrıca." dedi parayı parlayan ve takdir eden bakışlarla bana verirken "Sigortanı da yaptıracağız."
Daha önce çalıştığım küçük işletmelerde sigorta yaptırma durumu pek olmadığı için bu duruma pek aşina değildim. Sanırım bu cahilliğimden kaynaklı olarak bunun gerek olmadığını söyledim utana sıkıla. Cem Abi kesin bir dille itirazıma itirazla karşılık verdi ve bu hafta içinde bu işi halledeceğini söyleyip yanımdan ayrıldı. Ben de hemen işimin başına döndüm. Bugün Derya izinli olduğu için Eser'le beraber çalışıyorduk. Ve kafe akşama doğru kalabalıklaşmaya başladığı için hazırlıklarımızı yapmaya şimdiden başladık.
Eser'le ve Derya'yla beraber çalışma fırsatı bulduğum için şu iki hafta içinde onları daha yakından tanımaya başlamıştım. Derya'yla daha öncesinde sık sık sohbet ettiğimiz için belli bir seviyeye gelmiş, güçlü bir samimiyetimiz vardı elbette. Şimdi onu daha yakından tanıyor, neyden hoşlanır, neyi sevmez daha iyi öğreniyordum. Eser'le de aynı şekildeydi.
Derya hemen sinirlenen ama hemen pişman olan bir yapıya sahipti. Ki bazen bu durum yüzünden içten içe kendini suçluyor, olaylara anında tepki verip bazı şeyleri vakitsizce yaptığı için kendine kızıyordu. Aslında haklıydı. Bu yönünü acilen törpülemeliydi bence de.
Neden diye sorarsak eğer, böylesi aceleci olmak hayatı olduğu gibi, tümden tadıyla yaşamaya engel olurdu. Ben de elbette hayattan deli gibi tat alan bir insan değildim ama bildiğim bir şey varsa da bu, üzüntüler ve acılar da hayatın tatlarındandı ve bunlar olmadan mutluluğun haklı yaşantısı eksik olurdu.
