VAMPİR 2✔

13. BÖLÜM

Oflayarak odanın kapalı kapısına baktım.

Taehyung dışarıda doktor ile ne konuşuyordu çok merak ediyordum.

Zaten Taehyung'u Jungkook olarak hayal edip kafayı yemiştim..

Ayrıca Jungkook-an da neydi?

Kafam neden böyle saçma şeyler gösteriyordu bana?

"Shin Shin? Nasılsın?"

Korkutucu görünen kocaman gülümsemesiyle odaya giren Taehyung'a baktım.

Hiçbir şey olmamış gibi suratıma bakması beni sinir etmişti.

"Taehyung! Ben buradayım!"

Artık alışmaya başladığım baş ağrısıyla gözlerimi devirdim.

Bir an önce şu kızı susturacak bir yol bulmalıydım..

"İyi."

Dedim uzatmak istemediğimi açık açık belli ederken.

Yüzündeki korkutucu gülümsemeyi silmeden,

"Tamam."

Dediğinde ona baktım.

Yanıma gelerek elindeki poşeti yatağa bıraktı ve gülümsemeye devam etti.

"Yarın okula öğlen geleceğim. Poşette okul kıyafetlerin ve benim evimin adresinin yazılı olduğu bir kağıt var. Doktor bir şeyinin olmadığını söylediği için çıkışını yaptırdım. Soru sorma ve evime gidip poşette bulduğun anahtar hangi kapıyı açıyorsa o odaya girip yat. Eve gelmeyeceğim için rahat olabilirsin."

Tüm konuşmasını anlamaya çalışırken odadan çıkmak için kapıya gittiğinde tekrar bana döndü.

"Mutfaktaki buzdolabının en üst bölmesinde kanlar var. Onları iç, diğerlerine sakın dokunma."

Başımı salladığımda hızla odadan çıktı.

Neden bu kadar çok şey söyleme gereği hissettiğini  düşünürken yataktan kalkarak poşeti aldım ve hastaneden çıktım.

Elime aldığım adres yazan kağıttan hiçbir şey anlamayınca taksiye binip eve öyle gittim.

Taksiden inip evin karşısında durduğumda etrafta başka hiç ev olmaması dikkatimi çekmişti.

Ama bomboş yoldan sokağın devamına baktığımda 100 metreye yakın mesafeden sonra evlerin başladığını fark etmemle sevindim.

En azından yaşam belirtisi olan bir yerdi..

Gri duvarları ve kahverengi bahçesi olan eve gittim ve kapısını açtım.

Nedensizce buradan kaçıp gitmek istemem normal miydi merak ediyordum.

İçerisi dışarısından daha kasvetli olan evin salonunu inceledim.

Simsiyah deri mobilyaları ve televizyon vardı.

Duvarlar gri renkteydi ve ürkütücü bir şekilde duvarda yüzlerce kızın resmi asılıydı.

İçime heyecanla karışık korku hissi yayılırken poşetin saplarını sıkıca tutup mutfak olduğunu hayal ettiğim odaya girdim.

Ve evet, burası siyah dolap ve eşyalarla dolu mutfaktı..

Üstünde küçük küçük resimlerle dolu olan buzdolabına gidip baktım.

Yine hepsi farklı farklı olan kızların resmiydi..

Merakla içini açtığımda hepsinin şeffaf poşetlere koyulmuş kanla dolu olduğunu gördüm.

En üsttekiler berrak kırmızı, ortadakiler siyahımsı, son raftaki kanlar ise sarı renkteydi.

Yüzümü buruşturarak dolabı kapattım ve mutfaktan çıkarak 2. Kata gittim.

Koridorda bir sürü kapı vardı. Sanırım dokuz taneydi..

Poşetin dibindeki anahtarı elime alarak sırayla tüm kapıları denemeye başladım.

1. Kapı açılmamıştı, 2. , 3. ve 4. de..

Kalan son 5 kapıya bakarak iç geçirdim.

4'ü ikili olarak karşı karşıyayken diğeri de koridorun sonundaydı.

"Acaba sonuncu mu?"

Hızla son kapıya gidip anahtarı deliğe sokup çevirdim.

Daha doğrusu çevirmeye çalışmıştım çünkü açılmamıştı.

Umutsuzlukla diğer kapılara gideceğimde aniden içeriden gelen kapıya vurma sesiyle korkuyla gözlerimi açıp kapıya baktım.

Tıklatma sesi durduğunda kalbimin sesini duymuştum..

Elim ayağım titriyordu.

Koşar adımlarla dört kapıdan ilkine gittim ve açmaya çalıştım, ikinciyi de çalışıp açamayınca yanağımdan süzülen yaş anahtar tutan elime düşmüştü.

Tanrım, ağlıyordum..

Gözyaşımı silerek 3. Kapıyı es geçtim ve 4'e gittim.

Anahtar kolaylıkla çevrilmişti ve kapıyı açmıştım.

Siyahın tonları olan odayı süzerken kendimi yere bıraktım ve ağlamaya başladım.

Çok korkmuştum..

Ne oluyordu böyle?

O kilitli kapıyı içeriden tıklatan şey de neydi?

"Sorun yok."

Dedim sakinleşmeye çalışırken.

"Belki de o odada da televizyon var ve açık kaldı."

Gözlerimi sildim.

"Kesinlikle öyle."

Derin derin nefes aldım.

"O odada kimse yok. Sadece bir televizyon."

Peki neden kendimi kandırıyor gibi hissediyordum?

.

.

.

.

.

.