Benden Kaçamazsın!

Bölüm 11

"Yağmur?" dedim şaşkınca. Gülümsedi ve beni içeri soktu. "Şaşırman normal. Köpeğe yeni bir ev buldum"

İçeri girdiğimde ablamın yüzünde gülücükler açıyordu. Her zamanki hali değildi.

"Ne oldu?" dedim gülümseyerek. Günüm güzeldi ama sonlara doğru kötüleşmişti. Şuanda da umrumda değildi, önemli olan ablamın mutluluğuydu.

"Bakın kurabiye pişirdim" dediğinde alman kurabiyelerini gördüm. Tam bir tane alacakken 'ellerini yıka' bakışı attı.

Heyecan içinde ellerimi yıkadım.

"Kurabiye!" dedim ve bir tanesini ağzıma tıktım. Hmm, enfesti! En son ne zaman böyle kurabiye yapmıştı?

Galiba annemler gitmeden önce.

Bir anda yüzüm soldu. "Ne oldu ablam?" dedi ablam. Yağmur da yanıma gelince 'bir şey yok' dedim.

"Yok bir şey de senin var. Ne oldu? Çok mutlusun!" dediğimde kıkırdadı. Ablamdan beklenmeyecek hareketlerdi bunlar.

"Sadece... maaşımı aldım"

Bir tane daha kurabiye alıp ağzıma tıktım ve ona sarıldım. "Hoarikoaka!" dedim. Gülümsedi ve benden ayrıldı.

"Evet biliyorum"

Yağmur inanmamış gibi elini salladı. "Kim bu erkek? Bu kadar mutlu olduğuna göre"

Sırıttı, "Kimse" dediğinde heyecanla ona baktım. "Gerçekten bu kadar mutlu olmanın sebebi bir erkek mi? Çok mu yakışıklı?" dedim ve kendimi koltuğa attım ve ayaklarımı sallandırdım.

"Evet" dedi. Gülümsedim. "Tamam o zaman, üstümü değiştirip geliyorum. Sonra detaylı bir şekilde konuşmanı istiyorum"

*

Beste odasına çekilirken Yağmur un yüzündeki gülümseme silindi ve Yaren e baktı.

"Sen ciddi misin? Yılanın lideri ile mi çıkıyorsun? O sana göre değil" dedi Yağmur soğuk bir sesle. Yaren şaşırmıştı, hem söylediklerine hemde yılanı bilmesine.

"Yılanı billiyor musun?" Yağmur gülümsedi. "Beste dışında herkes biliyor. Anlamıyorsun değil mi? Abim seni kullanıyor, önceden ayrıl ki üzülmeyesin"

Bu sözler Yarenin kalbini ağrıttı. Hayır bu kız yalan söylüyordu.

"Beni seviyor!" dedi ağlamaklı bir sesle. Yağmur kızın ablasına üzüntü ile baktı. "Üzgünüm. Gerçekten abi-"

Yaren tek kaşını kaldırdı. "Abin mi? O senin abin mi?" dedi ikinci şokunu yaşarken. Yağmur burukça gülümsedi.

"Sarı saçlar? Yeşil gözü annemden aldım, mavi gözü babamdan aldı" dedi. Yaren kendini koltuğa bıraktı.

"Beni-beni seviyor" dedi ve Yağmur a baktı. Yağmur un anlaması birkaç saniyesini aldı. Anladığında gözleri merakla açıldı.

"N-ne? Siz- oldu mu?" dedi Yağmur. Yaren başını salladı, Yağmur elleriyle başını tuttu.

"Ben gerçekten üzgünüm. Özür dilerim" Yağmurun kalbi sıkışmıştı. Hangi insan bunu yapardı?

"Bak abim-" ne diyeceğini bilmiyordu, o sırada içeri Beste girdi.

*

"Ne oldu hepsi-" gördüğüm manzara hoşuma gitmemişti.

Ablam iç çekti, ayağa kalkacakken Yağmur onu oturttu. "Üzgünüm" dedi Yağmur. Bende gidip yanlarına oturdum.