Benden Kaçamazsın!

Bölüm 68

Merhaba okuycularım.

Biliyorum çok uzun zamandır bölüm atmıyorum ve çoğunuz bana sinirlisiniz. Yorumları okuduğumda bazılarınız bana sinirlenmiş, bazıları ise okumayı bırakmış. Bazılarınız da sağolsun mesaj olarak iyi olup olmadığımı sormuş.

Soranlara buradan cevap vereyim, iyiyim fakat bu birkaç ay boyunca paylaşmak istemediğim bazı olaylar oldu ve ben strese girdim. Tabi ki strese girmemle birlikte ne yazacağımı da bilemedim. Duyuru da yapmadım, çünkü bazılarınız duyuruyu bile takmayacaktı.

Bu anlarda biraz kitabı okudum ve fark ettim ki kız her şeye kırılan birisi olmuş. Kitabın diğer kısmını da yazarken karakteri uzaklaştırmayacak bir şekilde biraz kişiliğini değiştireceğim. En azından düzenlerken daha rahat düzenleyebiliyim diye.

Kitap hakkında ne söylemek isterseniz söyleyin, her şeyi. Kötü ise kötü, iyi ise iyi. Ona göre düzenlemeye alacağım veya kitabı kaldıracağım.

Lütfen, kitabı eleştirin iyi veya kötü, belki bazılarınız bu mesajı okumayacak bile. Yine de olsun, ne yapalım?

İyi okumalar diliyorum ve cevaplarınızı bekliyorum. Teşekkür ediyorum :))

Özür dilerim tekrardan ♡
Hatırlatma

Yürürken düşündüm.

Ona şans vermiştim, bana söylemesi için şans vermiştim ama o söylememeyi seçti.

Markete varmam birkaç dakikamı aldı, orada beklerken kendimden emindim.

Tam o sırada bir araba durdu, kaşlarımı çattım. Penceresini aşağı indirdiğinde gözlerimi devirdim. "Tam zamanında" diye mırıldandım ve hızla arabaya bindim.

"Nasılsın?" diye sordu, sesindeki heyecana karşı ona baktım.

Takım elbise giymişti, ona şaşkınlıkla baktım. O ise hayal kırıklığına uğramıştı. "Biraz süslenseydin" dedi ve arabayı çalıştırdı.

"Seninle yemekten çok ablama ne olduğunu öğrenmeye geldim" dedim. O da yandan bir bakış attı, "Sana kıyafet alalım, o zaman konuşuruz" dedim ama beni susturdu.

"Sana kıyafet alacağız, gideceğimiz yer seni kabul etmez. Yanlış anlama, bu halinle muhteşemsin ama bundan çok bir elbise ile görmek istiyorum seni" dedi ve arabanın hızını arttırdı.

******

"Şaka mısın Sinan?" dedim arabasını Avmnin önünde durdururken. O ise bana dönmeden anahtarı çıkardı ve kemerini çözdü.

"Asıl sen şaka mısın? Yemek yediğimi söylediğimde beni biraz ciddiye alırsın zannettim" dedi ve arabadan çıktı.

Derin bir nefes aldım, içimde bir yumru vardı. Ne kadar derin nefes alsam bile rahatlayamıyordum, içimde dinmeyen bir korku vardı.

Kapıyı açıp kapattığımda benim tarafıma gelmişti, kolunu uzattı.

"Ne?" dedim ve yüzüne baktım. O ise sırıttı ve kolunu gösterdi. "Kolunu verir misin?" dediğinde ona göz devirdim.

"Yok artık" dedim ve hayır anlamında başımı salladım. "Sadece yemek yiyeceğiz"

Yüzündeki sırıtma soldu, ellerini ceplerine soktu. "Peki o zaman" dedi ve Avm'ye doğru yürümeye başladı.

Derin bir nefes alıp onu takip ettim, etrafıma bakındım. Tanıdığım kimse yoktu, bir rahatlama çöktü üzerime.

İçimdeki korkuyu belki de azaltmıyordu fakat en azından daha hızlı yürümemi sağladı.