Benden Kaçamazsın!

Bölüm 32

Dövülmeye giderken, Can  (Selfie)

Çocuğu ararken Can diye araştırıyordum asgdjahfg <3 İyi okumalar

Duyduklarrım karşısında kendimi kesmeyi düşündüm, gerçekten. Ben nasıl bir insandım da insanların hayatını mahvediyordum?

"Sude var senin hayatında" dedim sesim titrerken, sarılmasını engelledim ve ondan uzaklaştım.

"Be- biliyorum" dedi sadece, bakışlarını yüzümden dahi ayırmazken ben ona bakamıyordum bile.

"Ben... özür dilerim Rüzgar. Nasıl yaptım, ben ne kadar kötü bir insanım!" dedim, kendimden ölesiye nefret ediyordum.

Sakin sesi kulaklarıma doldu, "Kötü mü? En son kötü olacak kişi bile sen değilsin. Daha yaptıklarının farkında bile olmayan küçük bir kızsın sadece. Bende o kıza tutulmuş bir yabancıyım-" derin bir nefes aldı ve sigara paketini çıkardı.

"Bu konuyu düşünmeni istemiyorum, sadece benim de hayatıma devam edebilmem gerekiyor ve bunun için sana açılmam gerekiyordu. Senin hayatını mahvetmemek için açıldım, tamam mı?" dedi, sesindeki ton kırılgandı.

Göz yaşlarımı tuttum ve bakışlarımı cama çevirdim.

"Şimdi bana bir söz vermeni istiyorum" dedi, parmaklarını çenemde hissettim. Hafif bir güç ile bakışlarımı yüzüne çevirdim.

"Bana karşı hiçbir şey hissetmek zorunda değilsin, tamam mı? Kendini hiçbir şey için zorlama, bunu istemiyorum ve şunu bil ki bana her ne problem olursa olsun bana açılabilirsin"

Bakışlarındaki yoğunluğu hissediyordum, dudaklarımı ısırdım ve başımı evet anlamında salladım.

"Beni... abin olarak gör" dedi, sesi sonlara doğru sertleşmişti. Zorlanıyordu, acı çekiyordu. Bunu görebiliyordum.

Çenemdeki parmaklarını çektim ve sıkıca tuttum. "Sana bunca acıyı yaşatırken yüzüne nasıl bakabilirim?"

Gülümsedi, heykel adam gülümsedi.

"Eğer yüzüme bakmazsan asıl acıyı yaşarım"

Gülümseme yavaş yavaş sönerken elini benden çekti. "Keşke sana açılmasaydım, bunu yapmaya hakkım yoktu. Ben-" gözlerini kapattı, "Özür dilerim. Bunu hiç konuşmamışız gibi say, tamam mı?" dedi ve önüne döndü.

Olayın karışıklılığına ne diyeceğimi bilmiyordum, tek dileğim bunu Ateş in öğrenmemesiydi. Yoksa canını yakardı.

"Hayır ama-"

"Arabadan in ve bu konuşmayı unut" dedi ve sigara tutamını dudaklarının arasına yerleştirdi.

Onu daha fazla zorlamak istemiyordum, kilidin sesini duydum. Arabadan çıkacakken son kez Rüzgar a baktım.

Rüzgar soğuk bir şekilde sigarasını yaktı ve camını açtı. Dumanı dışarı üflerken çakmağı cebine attı.

Yaptığım hareket saçmaydı ama yanağına minik bir öpücük kondurdum. O da biliyordu ki böyle bir olay bir daha yaşanmayacaktı ama acısı bana da geçmişti.

Yanağını öptüğüm anda geri çekildim, gözlerini kapadığını gördüm. Hemen arabadan çıkıp eve yürüdüm.

*

Ben nasıl bir olayın içine düşmüştüm böyle?

Ateş ve Rüzgar kardeş gibiydi, benim yüzümden kavga etmelerini istemezdim. İç çektim ve gözlerimi kapattım.