Benden Kaçamazsın!

Bölüm 13

Multi: Ateş Yılan

Uyandığımda başım ağrıyordu, yüzümü ekşittim.

Yavaşça gözlerimi açtığımda bulanıktı, iki kere kırpıştım ve her şey netleşti.

Billmediğim bir odadaydım. Kalbim hızlanmaya başladı, yorganı üstümden çektim ve etrafıma baktım.

Benim odamın üç katıydı ama dolap ve yataktan başka bir şey yoktu. İki kapı vardı.

Ayağa kalktım ve üzerime baktım, dünki kıyafetlerimdi. İçime rahatlama dolarken içerde olan kapıya gittim, açmayı denedim ama kilitliydi.

Uğraşmadım ve koridora açılan kapıyı açtım. Açıldığında koridora çıkıp etrafıma baktım. Burayı kesinlikle bilmiyordum.

Merdivenlerden koşarak aşağı indim.

Bar gibiydi daha çok. Karizmatik bir barmen birisine içki veriyordu. Birkaç masa da doluydu. Bazıları gülüyor, bazılarının masasında ise silah vardı. Kalbim hızlı bir şekilde atmaya başladı. Aşağı indiğim anda herkesin gözü bana kaydı. Barmen bana kısa bir bakış attı ve elindeki bardağı kurulamaya devam etti. Koltuklardaki insanlar bana pis bir bakış attı.

Burayı hiç sevmemiştim, içimden bir ses 'kaç!' diye bağırıyordu bana.

"Beste!" arkamdan bağırma sesi geldi, başımı o tarafa çevirdiğimde ablamın bana sımsıkı sarıldığını hissettim.

Bende ona sarıldım. "Neredeydin ne oldu sana?" dedi ve benden ayrıldı. Ellerim titriyordu. "Be-ben bilmiyorum" dedim ve ona baktım, sanki her şey rüyaymış gibiydi.

Bunları düşünürken ablamın arkasındaki adamı gördüm.

Dünkü adamdı, o kadar soğuk bakıyordu ki.

"Abla o vardı, o dün gece vardı" dedim. Adam yanımıza yavaş adımlarla geldi. Ablam bana gülümsedi ve çocuğun elini tuttu.

"Ateş seni dün gece sokakta bulmuş" dediğinde şaşkındım. Yalan söylüyordu. "Hayır öyle bir şey olmadı. Fur-" gözlerim büyüdü.

"Furkan? Furkan nerede?" dedim adama bakarak.

Ortamda hafif bir uğultu vardı, bu soruyu sormamla ortam sessizleşti. Adam gözlerini kıstı. Ablam rahatsız olmuştu.

"Şey Beste, kimse ona-"

"Hastanede" dedi Ateş denen çocuk.

"Ne yaptın ona?" dedim. Sesim ağlamaklıydı. Furkan ı öldürüsiye dövmüştü.

"Hiçbir şey" dedi umursamaz şekilde. "Yerde yatıyordu, kan içindeydi" dedi. Sanki daha fazla zorlama diyordu. Zorlamak isteniyordum zaten ama kendimi durduramıyordum. Korkuyordum evet, bu adan kötüydü bunu sadece bir hareketinden anlayabilirdiniz.

Derin bir nefes aldım. "Onu dövün. Gördüm" dedim. Ablam iyice rahatsız olmuştu. "Beste istersen gidelim"

Ateş beni süzdü. "İnsanlara böyle mi teşekkür ediyorsun?"

Sadece ona baktım, hiçbir şey diyemedim. Ama yalan söylüyordu. Bunu biliyordum. "Hangi hastanede?"

"Gidemezsin" dedi sertçe. Kaşlarımı hafifçe çattım ama cevap veremedim. "Buranın sahibi sanki" diye mırıldandım.

Ateş hafifçe gülümsedi. Ablam kolumdan tuttu. "Biz gidelim, tekrar teşekkür ederim" dedi.

Oradan çıktık.