Criminal

Rozdział 22

Niedawno otworzyłam oczy i jedyne co czułam to strach, może dlatego, że miałam koszmar, którego nie mogłam sobie przypomnieć? A może dlatego, że pamiętam zamach na swoje życie? Nie wiem, ale dawno nie czułam takiego leku, który doprowadziłby mnie do stanu w, którym trzęsą mi się ręce. Kto chce mnie zabić? Nie złe pytanie kto chciał mnie zastraszyć? Gdyby napastnik chciał bym nie żyła to bym nie żyła. Przecież ostatnio tak nie rozrabiałam...chyba. Spróbowałam się podnieść co sprawiło mi wiele bólu, szegolnie w brzuchu w którym miałam narzędzie zbrodni. Opadłam pomału na poduszkę i westchnełam głośno. Czułam wściekłość, właściwie gdzie ja jestem do diaska? Rozejrzałam się po pomieszczeniu, którego nie rozpoznawałam. Nagle do pokoju wparowała Elena, która widząc, że jestem przytomna to opuściła tace, którą niosła. Zatkała usta i zobaczyłam jak jej oczy błyszczą się od łez, które napłynęły jej właśnie do oczu.
- Ty, ty... - po chwili jąkania zaczęła się śmiać i podeszła szybko do łóżka przytulając mnie delikatnie.
- Co się stało? Przecież tylko dostałam nożem?- zmarszczyłam brwi i kiedy się odemnie odsunęła to zobaczyłam na jej twarzy zakłopotanie.
- No cóż...trochę cię nie było i wiele się zmieniło.- opuściła wzrok a następnie odwróciła twarz.
- Co się dzieje? Ile mnie nie było? Elena mów po ludzku!- zaczęłam się niepokoić. Elena słysząc moje pytanie spojrzała na mnie smutno.
- Tamara...byłaś nieprzytomna prawie miesiąc, a to co się stało...chwilowo nie mogę ci powiedzieć bo potrzebujesz odpoczynku i nie możesz się denerwować!- spojrzałam na nią wzrokiem, który nie tolerował sprzeciwu, miałam dość tej tajemniczości.
- Co się zmieniło? Nie próbuj się wykręcać od odpowiedzi tylko wyłuż  kawę na ławę!- zaczęłam tracić cierpliwość a to co usłyszałam sprawiło, że miałam ochotę wyjść z siebie i stanąć obok.
- Twoja siatka...- zaczęła, spuściła wzrok i zamknęła oczy- Twoja siatka przestępcza została zniszczona i to dokładnie zniszczona.