Popüler Değişim

Adi Şizo.

Batuhan? Burada ne işi vardı? Hırsız o'muydu?! Kahretsin! Ikisine de tavayi indirmiştim. Öncelikle Arda'yı güç bela yerden kaldırıp salona taşıdım ve koltuğa attım. Tekrar mutfağa gidip Batuhan'ı da yine güç bela kaldırıp salona getirdim ve Arda'nın tam dibine attım.

Bir kaç saat sonra kendilerine gelebilmislerdi. Nihayet! Batuhan ve Arda başlarını tutarak kalktilar ve bana baktılar. Batuhan ve ben birbirimize bakıp bakıp gülüyorduk. Ama Arda sinirli bakışlarla bir bana birde Batuhan'a bakıyordu. Ne olmuştu ki? Biraz daha kendilerine gelebildiklerinde ben ve Arda, Batuhan'ı sorguya çektik. "Burada ne işin vardı?" "Gecenin bu saatinde?" Arda da sözümü bitirmişti. "Vee içeriye nasıl girdin?" dedim tekrar. "Tamam sakin olun! Çok açıkmistim. Yedek anahtar bende bulunuyordu. Evde de bişey yoktu. Bende gelip burdan salam felan alacaktim. Ummm... Ben artık kalkayim. Size iyi geceler." dedi ve ayağa kalktı. Kapıya kadar onu geçirdim ve salona tekrar geri döndüm. Arda da ayaklanmışti. "Noldu canım?" dedim. "Eve götürüyorum seni." bi dakka! bi dakka! Doğru mu duymuştum? Beni eve mi götürüyordu? Nedeni ki? "O neden?" "Öyle! Canım istediği için!" canı istediği için? Eski Arda geri dönmüştü. Bana iyi davranıp, özel hissettiren sonra da acımasız adi bir herife dönüşen Arda'ya. "Istedigin için? Neden böyle davranıyorsun? Bir şey mi oldu? Seni üzecek bir şey mi yaptım? " "Öyle bir şey olmasi mi gerekiyor Berfin?!!" "Neden böyle davranıyorsun o zaman?!" dedim bağırarak. Böyle davrandigima bakmayın. Dokunsalar ağlayacak bir haldeyim suan. "Sana ne? SA-NA-NE?!! Sana hesap mi vereceğim? Ha?! Sen kim oluyorsun da ben sana hesap veriyim?! Ha?! Kimsin sen?! Ne bokumsun da sana hesap veriyim?!" gözlerimden yaşlar dökülmesine engel olamamıştım. Yukarı çıkıp çantami aldım ve aşağıya indim. Ayakkabilarimi giyip dışarıya çıktım. Yürümeye başladım. Hızlı adımlarla. Kendim gidebilirdim. Otostopla felan. Güneş de doğmak üzere zaten. Burdan şehre. Babayı gidersin Berfin! Ama başka çarem yoktu. Hızla ana yola çıktım. Geldiğimiz yöne doğru yürümeye başladım. Gerizekalı! Şerefsiz! Adi piçten başka bir şey değildi o pezevenk. Elimin tersiyle göz yaşlarımi sildim. Kiyafetlerim orda kalmıştı. Neyse sonra alırım. Arkamdan korna çalan araba suan yanımdaydi. "Bin arabaya seni eve birakiyim!  Bu soğukta eve tek başına gidemezsin." Şuna bak ya! Bide beni düşünürmüş. Ayy canım ya gözlerim yaşardı (!) "Sanane ki? Neden beni düşünüyorsun hem? Ben senin neyinim ki?!" içim burkulmuştu. Adi pislik. "Israr etme de bin! Hem kıyafetlerini de aldım." bu soğukta gidemezdim. Hem iti var kopuğu var. Arabanın kapısını açıp bindim. Ohh! Sımsıcak! Kemerimi bağlayınca hareket ettik. Yol boyunca kimse konuşmadi. En sonunda sessizliği Arda piçi bozdu. "Orası benim evim değildi." nasıl ya? "Bana ne?" umarım umursamaz görünmeyi basarabiliyordum. Peki ben kimde kalacaktim? Evde annem yoktu. Yani sanırım. Öyle hatırlıyorum. Barış da kalmam. Bir daha bu pezevengin yüzünden onun suratına bakamam. Ayça? Onlarda mi kalsam? Telefonumu çıkarıp Ayça'ya mesaj attım.
Gönderilen: Kardoliqa
Ayça? Uyanık misin?

Bir kaç dakika sonra mesaj sesi geldi. Muhtemelen Ayça'ydi.
Gönderen: Kardoliqa
Evet? Noldu?

Hemen mesajimi yazdım.
Gönderilen: Kardoliqa
Sizde kalabilir miyim bu gece? :(
Gönderen: Kardoliqa
Tabiiki de. Bir şey mi var?  :/
Gönderilen: Kardoliqa
Gelince anlatırım
Gönderen: Tamam. Annem de yok.

Ardındandan adresi atmıştı. "Ayça'lara bırak."  senden nefret ediyorum Arda Bey! "Adres var mı?" telefonumu gösterdim. Baka baka bulduk. Onların evi de binaydi. Ama dublexdi. "Eyvallah." diyip çantami aldım inerkende "Senden igreniyorum! Az adam ol len." dedim. Bir şey demesine izin vermeden kapıyı çarptım. Zillerine basar basmaz açılmıştı. Arkama bakmadan binaya girdim ve asansörü çağırdım. Artık göz yaşlarım özgürlüğü kavuşmuştu. Asansöre binip mesaj da yazdığı gibi 6.kata bastım. Kata gelir gelmez asansörü açtım ve karşımda duran Ayça'ya sımsıkı sarıldım. Göz yaşlarım bana eşlik ediyordu. Nasıl bir şerefsizi sevmiştim ben? Nasıl bir şizoyu?