Playing The Devil's Game

Game Forty Five

This will be the Last Chapter.

               Over and Over Again

Nanghihina niyang itinulak si Zero. She feels so tired and and dizzy that she just wanna sleep.

Kumalas siya sa yakap nito at hinayaan naman siya ng binata. Muli nitong hinaplos ang kanyang mga pisngi na iniwasan kaagad niya.

With his every touch, she feel more hopeless. She won't be able to feel numb if he's near her, giving her touches that makes her hope, when there's really nothing to hope for.

"Gusto ko nang umuwi, Zero." mahina niyang sabi habang pilit na inaalis ang mga kamay nito sa kanyang pisngi.

"Are you okay? Nahihilo ka ba? " tanong nito, lalo lamang hinigpitan ang mga palad na nakapwesto sa kanyang pisngi. Iniangat nito ang kanyang mukha upang magtama ang kanilang mga paningin.

"I'm not okay. " iritado niyang sagot. "Gusto ko nang magpahinga. "

When she say that, that doesn't only mean na magpahinga lang. Gusto niya nang tumigil, sa pag-asa, sa pakikipagsapalaran. Sa pagmamahal kay Zero.

"Ihahatid kita. " prisinta ng binata.

Maagap siyang umiling. "I can drive. " pagmamatigas niya.

"No. Ihahatid kita. You're drunk already. Hindi kita hahayaang magmaneho. "

"Magpapahatid ako kay Alfons. "

"No. Ihahatid kita. " he said with finality.

Hindi na siya pumalag pa. Masyado na siyang pagod at hilo para makipagtalo.

Tahimik siyang umupo sa passenger's seat at pinagmasdan si Zero nang umikot ito para maupo sa driver's seat.

Hinubad nito ang suot na leather jacket at ipinatong sa kanyang katawan.

She's already tired and sleepy but she want to savor the moments if having him near. For this will be the last time.

"Matulog ka na. " masuyong sabi ni Zero nang haplusin nito ang kanyang buhok.

Pumikit siya at pinigilan ang luha mula da nagbabadyang pagbagsak. Letting him do sweet things make it harder to let go.

Naninikip ang dibdib niya sa sakit ng katotohanang dapat na siyang huminto.

Naisip niyang tanga pa rin siya. She's stupid to think that all she want is revenge when it's an obvious excuse just to be with Zero again. She live him badly that it's just to difficult to fully hate him. Masyado siyang lulong sa pagmamahal niya rito na hindi na siya sigurado sa kanyang mga desisyon.

But Lady H's right. Kailangan niya nang bumitiw. Now that that love is intoxicating her, she needs to free herself. And letting go of the past means walking away from Zero. And it's the right thing to do.

Naging napakabilis ng byahe. She cursed the time in her mind for being too fast when she's with him. She wants the time to flow slowly or even stop. This will be the last. And she want to remember him, by savoring their moment together. Kahit walang nagsasalita, kahit tahimik lang sila sa malamig na gabi. Basta katabi niya si Zero. Just for this last time.

"Ri, nandito na tayo " tawag ni Zero pero hindi niya binuksan ang pinto.

Nakita niyang bababa ito kaya mabilis niya itong hinigit sa braso. Ayaw niya pang maghiwalay sila. Kahit saglit lang muna. Last na katangahan na to. Last na.

"May problema ba? " his thumb caressing ger cheeks makes her heart flutter and hurt at the same time. Why does this last time feels so suffocating?