Aşka Tutkun Adam | Tutkun Serisi I

81.Bölüm: PES ETMEK

Merhabaaaa bal köpüklerim benim♥

İlk defa böyle bir şey yaptım ve arka arkaya iki bölüm attım😎

Sizinle bu ara pek ilgilenemediğimi fark ettim ve dedim ki ne bekliyorsun bir bölüm patlat!😝

Multimedya: bölümden bir kare🔥♥

*İyi okumalar*

Güneş'ten

"Can beni delirtme bırak!"

Çığlıklarım karşısında sadece yüzünü buruşturmakla yetinmişti. Birlikte tuttuğumuz evin, kapısını açıp salonda duran koltuğa bıraktı beni.

"Sen kilo mu aldın?"

Alaylı sesi beni çileden çıkarmaya yetiyordu. "Can böyle yaparak gerçekleri görmezden gelemezsin. Bitti." daha demin gülen suratı anında solarken ellerini koltuğa yaslayıp bana yaklaştı. Yüzünün yakınlığı nefes alamamı zorlaştırırken kafamı koltuğa yasladım. Derin bakan mavi gözleri gözlerime kitlenmişti.

"Beni sevmiyor musun?"

İlk defa sorulan bu soru karşısında afalladım. Sevmemek mi? Ölmek bile kulağa daha hoş geliyordu. Onu sevmekten vazgeçtiğim gün yaşamaktan da vazgeçerim.

Ben bu adama fena kapılmıştım ama bu sefer boğulduğumu hissediyordum.
Bana güvenmediğini bilmek canımı yakıyordu.

"Bana güveniyor musun?"

Sorusuna soru ile karşılık vermeme yüzünü buruşturup alnını alnıma yasladı.
Mavi gözleri koyulaşırken gözlerini kapattı.
"Bir hata yaptım ve pişmanım. O an tek korkum seni kaybetmekti. Beni bırakıp gideceğini düşündüm. Deliye döndüm ben seni kendimden bile çok severken senin beni sevmediğini düşündüm" fısıltıyla çıkan kelimeleri beynim redderken kalbimin atışları hızlanmıştı. Okyanusu andıran mavi gözlerini açtığında gözlerimi kaçırdım.
Kırılmıştım sanki büyük bir yükün altında ezildiğimi hissediyordum.

Kaçamak bakışlarımı üstüne diktim. Bir cevap bekliyordu ama beklediği cevap bende değildi. Sinirle elini koltuğun başına vurdu. "Demek dik başlılığa devam. Tamam siz bilirsiniz Güneş hanım, karar vermek için sadece 2 günün var" söylediklerinden sonra hızla üstümden kalktı. Kaşlarımı çattım.

"Ne kararından bahsediyorsun?"

Sorgulayıcı bakışlarımla karşılaştığında gülümsedi. "Benimle isteyerek evlenme kararından bahsediyorum. Sonuç da zorba biri değilim beni istemeyen biriyle zorla evlenmem" bu ani dönüşüne bir anlam vermezken koltukta dikleştim.

"Yani istemezsem beni zorlamaycaksın"

Bundan emin olmak için gözlerinin içine baktım. Omuz silkti. "Beni istemezsen hayatından çıkacağım"

Ne?

Buna bir cevap bulamazken arkasına dönüp salondan çıktı. Ne yani pes mi ediyordu? Benim gibi o da mı vazgeçmişti?

'Sen vazgeçmedin, sadece kırıldın'

İç ses gerçeği yüzüme vurmakta gecikmemişti. Öyle olsa bile ne değişirdi ki.
Onun gitmesini istemiyordum. Ayrılsak bile gözümün önünde olacaktı ama şimdi gitmekten bahsediyordu. Ne yapacağımı bilmeden dikleştiğim koltukta yayıldım.
Başımı koltuğun başına yaslayıp gözlerimi tavana diktim.