Aşka Tutkun Adam | Tutkun Serisi I

78.Bölüm: GÖZYAŞI ÇUKURU

Herkese merhabaaa👼

Erken bir bölüm mü oldu ne?😅

Bu arada yeni kitabımın tanıtımı yayında!
Niye kimse bakmadı?😢

Umarım yeni kitabı da seversiniz⭐

Multimedya: Demir Karahan😍

*İyi Okumalar*

Elif'den

İnsanlar yaşamak için nedenler arar mıydı?

Neden tutunurduk bu dünya da?

Kimin için?

Çocukken en yalnız hissettiğimiz zaman bile onun tek bir bakışı yeterdi. Öyle bir bakardı ki tüm dertlerimizi unuturduk.
Tabi her çocuk şanslı değildi. Ağladığım da bana sarılan bir annem olmamıştı. Ya da ilk aşık olduğumda anlatabileceğim bir kişi...

Hiç olmamıştı.

Beni sevmediğini düşündüğüm annem benim için benden vazgeçmiş ve ben hep onu suçlamıştım. Dünya adaleti değildi.
Mazlumlar bu kadar acı çekerken zalimler neden gülüyordu?

Bu kadar acının günahı neden mazluma yükleniyordu?

Gözlerim akan serumda takılı kalmıştı.
Gözlerimi açtığımdan beri tek yaptığım şey buydu. Kimseyle konuşmuyordum.
Ne diyecektim ki? Hayatımın ne kadar b*oktan olduğunu mu anlatacaktım?
Bana güç veren şey sadece bebeğimdi.
O iyi olsunda gerisi boştu. Gözümden akan yaş yastığa birikirken başından beri başımdan ayrılmayan adamın varlığı güvende hissediyordu.

Konuşmasam bile beni anlıyordu.
Ona ihtiyacım olduğunu biliyordu
Dizlerimi kırıp yana döndüm. Saçlarım yüzümü kapatırken hıçkırdım. Her şey altüst olmuştu. Artık ne düşüneceğimi bile bilmiyordum. Bu yaşananlar gerçek olamayacak kadar yalandı, hataydı.
Saçlarımda hissettiğim parmaklarla gözlerimi kapattım. Saçlarımı okşayan parmaklar yüzümdeki saçımı çektiğinde yaslı gözlerim çukurlarla birleşmişti.
O gözler benim kadar çaresiz görünüyordu.

Yüksek sesle hıçkırırken ona dönüp sıkıca kollarımı bedenine sardım.
"Geçti güzelim ben yanındayım" burnumu boynuna gömüp derin bir nefes aldım.
Saçlarımdaki elleri sakinleştirirken dudaklarımı araladım.

"G-geçmiyor"

Sanki uzun zamandır konuşmuyor gibiydim. Bu tüm yaşananlar kaldıramayacağım kadar ağırdı.
Eziliyordum. Nefes yavaş yavaş kesiliyordu.
Burnuma gelen toprak kokusu ilk defa hiçbir şeyi unutturmuyordu. Başımı kaldırdım, gözlerim direk siyahlaşmış kahvelere buluşmuştu.

Öfkeliydi.

"Seni o adamla yalnız bırakmamalıydım"

Kendini mi suçluyordu?

Ellerimi yanaklarına koydum, alnını alnına yaslarken derin bir nefes daha çektim.
Gözlerim kapanırken ellerimi yüzünde gezdirdim. Kandırılmış ve oyuna getirilmiştim ama neden bu kadar huzurlu hissediyordum?

Baştan beri bir hata yaptığımı düşünürken tek doğrumu yaptığımı anlamıştım.

Her şey yalanken o doğruydu.

Tek doğru...

"Gerçekten geçer mi?"

Kısık çıkan sesimle birlikte gözlerimi açtım.
O açmış bana bakıyordu. Yüzünde hafif bir gülümseme oluştu. "İzin ver o yaralarını sarayım. Belki unutmak zor olacak ama sonuna bu kötü hatırlar gidecek ve biz yerini güzel hatıralarla dolduracağız. Bunun için zamana ihtiyacımız var ama ben hep yanındayım, olmayada devam edeceğim"